تو به تقوای غزل مشکوکی....من به تردید تو ایمان دارم.
بی بی بالا نشین ترانه های سابق بر این
لبخند فاتحانه ات را در عکس دیدم.....در فکر فرو رفتم که از فتح کدامین قله باز می گردی....من که تو را بر بلند ای ترانه نشانده بودم.....باشد...باشد....هر طور که تو راحتی.....تو که خوشبخت باشی...این قائله ختم شده است.
اگر از روزگار من خواسته باشی باید اعتراف کنم که روزهاست که اینجا باران نباریده....به گمانم آخرین بار هفدهم شهریور بود...جایی خواندم باران تنها اتفاق معصومانه ایست که در این دنیا می افتد....تنها اتفاق خوشایند این روزها بازگشت پاییز است...من به عادت همیشه روز اول پاییز را جشن گرفتم....راستی کلید خانه ی رویا را هم دور انداختم....همان خانه ی شماره ۶ خیابان یاس و اطلسی رامی گویم....دیگر رویاهای محال را دوست ندارم.... بزرگترین حسرت این روز هایم این است که ای کاش نا نوشته نمی گذاشتمت....فاجعه وقتی رخ داد که فهمیدم مادر بزرگ هم دروغ گفته بود....
پ.ن: روزگار ما به روز است
تو غزل ناز بودی.....بانوی هزار هزار ترانه.....خانم رنگین کمان......زلال بانو....غزلک....
من شاعر...من عاشق....من فدایی.....غزل باخته.....شب زده....هم فصل شکستن....
تو اگر به یاد نداری ترانه ها به یاد دارند.......
.............................................................
پ.ن۱:آی وبلاگ نویس های خوش خیال آن ماسک تارکوفسکی را از صورتتان بردارید....همه تان یانگومید.
پ.ن۲:روزگارما
قدم زدن تو جاهای شلوغ شهر رو دوست دارم ...تنها و بی قید...تنه زدن و تنه خوردن.....با کلاهی که تا روی چشم هام رو پوشونده....نگاه کردن به آدم ها...خوندن بدبختی از تو چشماشون...نگاه کردن به حماقتاشون.....آویزان شدن از قناره ی باژگون علامت سوال های ذهن پیچ در پیچم را دوست دارم.....
آدم های فیلم های کیمیایی و رفاقت هایشان را دوست دارم.... با اون دیالوگ هایی که فقط شبیه خودشان است (من کی دشمن فروختم که حالا رفیق بفروشم؟).....من قیصر را دوست دارم....من آرمان گرایان معترض را دوست دارم....صداهای خش دار...... ترانه های عاصی را دوست دارم ....دریدن نقاب ها....دشمن پرده ی پنجره ها بودن را دوست دارم.....
زندگی ، هزار چهره ی یک فریب است
مرگ ، جاودانه حقیقتی با تصویری یگانه
(بیست و هفتم اَ مُرداد هشتاد و شش)
......................................
پ.ن : نه این که بخواهم از مرگ تصویری مقدس بسازم...نه...تنها از فریب زندگی بیزارم
پ.ن ۲: مردم از دست سکوت.....
پ.ن ۳:روزگار ما به روز شد.
بعد تو
نه من ، نه خورشید
بعد تو
مرگ ستاره
بعد تو
خیال چشمات
از همیشه ، تا دوباره
حالا این جا سردِ سرده
شب خالی از تن تو
صد تا بغضُِِِِِ گریه کرده
قلب من در حسرت تو
با تو از صدا می گفتم
تو سکوت هر ترانه
بی تو افتاد به شماره
نفسای من دوباره
بی حضور روشن تو
دیگه این شب شب ما نیست
تو هجوم بی پناهی
بی تو این جا جای ما نیست
(اُُردی بهشت هشتاد و شش)
......................................................
پ.ن:یک ترانه بود....بیان یک احساس ساده......
با کلماتی ساده...و من در عین سادگی دوستش داشتم
دل کندن را خوب بلدم.....
امشب می خوام دل بکنم
از همه چی، از این تنم
از این همه دربه دری
اون که شده خسته ، منم
می خوام از این جا در برم
این راه نیمه کاره رو
تا آخرین قدم برم
دلم نمی خواد که باشم
زندونی این روزگار
میله های زندون من
تیک تاکِ ثانیه شمار
می خوام که پرواز کنم
پر بگیرم تو آسمون
جون سهند این دفعه رو
به من نگو این جا بمون
(خرداد هشتاد و شش)
..................................................................................
پ.ن: این روزها مشغول سکوت کردنم.......مشغول نگاه کردن...
.به قاب های خالی......شنیدن سکوت......
شعر یک ناگهان است.....ناگهانی که این روزها در من اتفاق نمی افتد.......
بغض سمجی که در گلویم خانه کرده خیال شکستن ندارد....
گفتم فرصت خوبیست تا کار های نیمه تمام گذشته را تمام کنم.......
(حادثه)
زلال بانو
در این وادی بی رویا
عطر تو حادثه ایست
که مدام در من تکرار می شود
( اَ مُرداد هشتاد وشش-آلبالو)
(شب)
شب
سکوت
شهر در خواب
سایه ای بر دیوار
شاعری در پی واژه
گم شد در خودش
(ششم اَ مُرداد هشتاد وشش)
(گناهکار)
- مرد گناه کار است
زمین گفت
و از چرخش ایستاد
-مرد گناه کار است
آسمان گفت
و نبارید
- مرد گناه کار است
مرد گفت
و در تاریکی بی آغاز و پایان وجودش گم شد
(نهم اَ مُرداد هشتاد وشش-سپید)
عشق ، شب ، تب
تردید
بی اراده
من
تاریک
تصویر تو
در مه
اندام من
شکل یک گناه
آغوش تو
جای اعتراف
کشف تو
مرگ من
میلاد شاعر
هفدهم تیر ماه شب تهران بارانی بود...اتاق من هم
شعر دلتنگی دستات ، روی لب های ترانه
شب بارونی تهرون ، باز تو رو یادم میاره
من همه خاطره ها رو ، پرسه میزنم به یادت
هق هق ِ بی وقفه ی من ، شونه هاتُ کم میاره
زیر رگبار بهاری ، دست تو چتر دلم بود
سقفی از جنس ترانه ، بهترین رویای من بود
هر نگاه ساده ی تو ، سطر آغاز ترانه
نیستیُ صد تا ترانه ، مونده در من نیمه کاره
حس دستات زیر بارون ، روی خط های خیابون
کشف داغُ خیس ِ لب هات ، کشف تو ترانه بانو
صدای شر شر ناودون ، توی گوش های خیابون
حدس یک رنگین کمون از ، پس ِ پشتِ گریه هامون
شب بارونی تهرون ، پرسه های نیمه کاره
بغض خیسم مثل بارون ، رو تن این شب می باره
اکنون این جا
بی تو و بی ما
دلم برای از تو نوشتن تنگ است
دلم برای عشق تنگ است
بریدن گلوی یاس پیر
گناه دستان هر که بود
دستان من اما محکوم شد
به خشکیدن خواهش سبزش
سیل اشک خاطرات را با خود نمی برد
یادها با باد همسفر نمیشوند
هیچ نرده ای شاخه ی پیچک را تا خورشید نخواهد برد
هیچ دستی به اندازه ی دستان من نشد
هیچ قلبی به سرخی قلب من نبود
هیچ نبضی به ضرب آهنگ نفسهای من نمی تپید
به گاه زمزمه ی ترانه های غربت
هیچ کس هم دهان من نبود
هیچ کس هم بغض من نبود
در میان پرسه های خیس
اکنون این جا
بی تو و بی ما
دنباله ی بادبادک خوش باوری هایم
برای گره زدن باورهای دیروز به آرزو های هنوز
به اندازه ی تمام شب های مستی
که بی تو مرا انتظار میکشند
به بلندی ی هزار و یک شب یلدا
کوتاه می آید
..........................
پ.ن:شبی تا صبح در خانه ی دوستی زخم خورده این نوشته را بر آهنگ هق هق بی وقفه اش نوشتم.......
پ.ن:این نوشته به سبک غزل گریه های شهیار قنبری نوشته شده...و چهار خط ابتدایی از دفتر اول گزینه ی درخت بی زمین سر آغاز این نوشته شد.....