زنده به گور

گاهی خنده بیخ گلویم را می گیرد.آخرش هیچ کس نفهمید ناخوشی من چیست.همه گول خوردند! هدایت

زنده به گور

گاهی خنده بیخ گلویم را می گیرد.آخرش هیچ کس نفهمید ناخوشی من چیست.همه گول خوردند! هدایت

دیدن زندگی از توی حلقه ی دار

 

باز آمدم چون عید نو تا قفل زندان بشکنم/وین چرخ مردم خوار را چنگال و دندان بشکنم

 

دل خسته ام ز تکرار 

از شعر های بی بار 

از جمله های خالی 

از واژه های هربار 

 

از قلب های بیزار 

از شکوه های هر یار  

از دیدن زندگی 

از توی حلقه ی دار 

 

از آجر و از دیوار 

از هر چه سیم خاردار 

از آشیان قمری 

بالای چوبه ی دار 

 

از جستجوی دیروز 

 که مانده زیر آوار  

نظرات 18 + ارسال نظر
مینا پنج‌شنبه 18 تیر‌ماه سال 1388 ساعت 07:56 ق.ظ http://minasebt.blogfa.com

سلام مرده خان
چقدر افسرده و غمگین .... چرا؟
تا شقایق هست ...نباید مرد باید زندگی کرد

من افسرده و غمگین نیستم......هر رور باید به خودم فحش بدم که چرا دوباره شروع کردم به وبلاگ نوشتن

سارا پنج‌شنبه 18 تیر‌ماه سال 1388 ساعت 10:32 ق.ظ http://saramaloos.blogfa.com

سلام عسیسم

خوبی؟

دیگه به من سر نزدیا!!!


وبت هم خوشمل شده!

بدو بیا که اپم

ها؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟
واقعا این وبلاگ نوشتن هم دردسری شره با وجود آدم هایی مثل شما ها

جدید پنج‌شنبه 18 تیر‌ماه سال 1388 ساعت 11:06 ق.ظ http://negin84.mihanblog.com

سلام
قبول دارین خدا کار عبث و بیهوده نمی کنه؟ پس حتما دنیا بهتون نیاز داشته که خدا شما رو آفریده! به نظر من بازم بنویسین. منم خیلی غمگینم ولی ناراحت نیستم. از دست دنیا و آدماش خستم ولی دوسشون دارم. اذیتم می کنن ولی یاد گرفتم اگه نمی تونم کسیو ببخشم به خاطر بزرگی گناهش نیست به خاطر کوچیکی قلبمه! ممنون که سر زدین وبتون قشنگه
شاد باشید

من غمگین نیستم
من ناراحت نیستم
هیچ کسی هم کاری نکرده که ببخشمش

کوروموزوم نا معلوم پنج‌شنبه 18 تیر‌ماه سال 1388 ساعت 12:04 ب.ظ http://xxxy.blogsky.com

دل خسته ام ز تکرار

از شعر های بی بار

از جمله های خالی

از واژه های هربار
این تیکشو خیلی دوست داشتم.
+تو اینه بهبهه ای هیچ کس مثل قدیم نمینوسه حتی خودم مثل نوشته های اون دیروز های خوبی که الان زیر آوارن خوندن نوشته های تو غنیمته.
این روزا همه چیز به طرز وحشتناکی آروم و اما یه چیزی هست که نمیذاره هیچ کدوم اینا خوب باشن نه اینکه بگم این ثبات و آرامش بده اما..

جدید جمعه 19 تیر‌ماه سال 1388 ساعت 06:35 ب.ظ

ما
در عصر احتمال به سر می بریم
در عصر شک و شاید
در عصر پیش بینی وضع هوا
از هر طرف که باد بیاید
در عصر قاطعیت تردید
عصر جدید
عصری که هیچ اصلی
جز اصل احتمال، یقینی نیست
اما من
بی نام تو
حتی
یک لحظه احتمال ندارم
چشمان تو
عین الیقین من
قطعیت نگاه تو
دین من است
من از تو ناگزیرم
من
بی نام تو ناگزیر می میرم!

جدید جمعه 19 تیر‌ماه سال 1388 ساعت 06:35 ب.ظ

حرف های ما هنوز نا تمام...
تا نگاه می کنی:
وقت رفتن است
باز هم همان حکایت همیشگی!
پیش از آنکه با خبر شوی
لحظه عزیمت تو ناگزیر می شود
آی ...
ای دریغ و حسرت همیشگی!
ناگهان
چقدر زود
دیر می شود!

جدید جمعه 19 تیر‌ماه سال 1388 ساعت 06:37 ب.ظ

من نگفتم غمگین و ناراحتین. حرف خودمو گفتم! شما چی کاره اید؟ منظورم اینه که رشتتون ادبیاته؟ شما چند سالتونه؟
چشم های من
این جزیره ها که در تصرف غم است
این جزیره ها که از چهار سو محاصره است
در هوای گریه های نم نم است
گرچه گریه های گاه گاه من
آب می دهد درخت درد را
برق آه بی گناه من
ذوب می کند
سد صخره های سخت درد را
فکر می کنم
عاقبت هجوم ناگهان عشق
فتح می کند
پایتخت درد را

جدید جمعه 19 تیر‌ماه سال 1388 ساعت 06:37 ب.ظ


از دست عزیزان چه بگویم گله ای نیست
گر هم گله ای هست دگر حوصله ای نیست

جدید جمعه 19 تیر‌ماه سال 1388 ساعت 06:38 ب.ظ

این منم:
درد های من
جامه نیستند
تا ز تن درآورم
چامه و چکامه نیستند
تا به رشته سخن درآورم
نعره نیستند
تا ز نای جان برآورم
درد های من نگفتنی
درد های من نهفتنی است

درد های من
گرچه مثل درد های مردم زمانه نیست
درد مردم زمانه است
مردمی که چین پوستینشان
مردمی که رنگ روی آستینشان
مردمی که نام هایشان
جلد کهنه ی شناسنامه هایشان
درد می کند
من ولی تمام استخوان بودنم
لحظه های ساده سرودنم
درد می کند
انحنای روح من
شانه های خشته غرور من
تکیه گاه بی پناهی دلم شکسته است
کتف گریه های بی بهانه ام
بازوان حس شاعرانه ام
زخم خورده است
درد های پوستی کجا؟
درد دوستی کجا؟

این سماجت عجیب
پافشاری شگفت درد هاست
درد های آشنا
درد های بومی غریب
درد های خانگی
درد های کهنه لجوج
اولین قلم
حرف حرف درد را
در دلم نوشته است
دست سرنوشت
خون درد را
با گلم سرشته است
پس چگونه سرنوشت ناگزیر خویش را رها کنم؟
درد
رنگ و بوی غنچه دل است
پس چگونه من
رنگ و بوی غنچه را ز برگ های تو به توی آن
جدا کنم؟
دفتر مرا
دست درد می زند ورق
شعر تازه مرا
درد گفته است
درد هم شنفته است
پس در این میانه من
از چه حرف می زنم؟
درد حرف نیست
درد، نام دیگر من است
من چگونه خویش را صدا کنم؟

جدید جمعه 19 تیر‌ماه سال 1388 ساعت 09:16 ب.ظ

علیک سلام
من کنکور دادم. رشتم ادبیاته! درسم خیلی خوبه و عاشق شعرم. اینو گفتم که بدونین جزو خنگا نبودم که رفتم ادبیات! شما چند سالتونه؟ به نظر می رسه باید بزرگ باشید یا روح بزرگی داشته باشید! من همینم که می بینید عین شعرهام! عین عین عین وبلاگم.
درد های من
جامه نیستند
تا ز تن درآورم
چامه و چکامه نیستند
تا به رشته سخن درآورم
نعره نیستند
تا ز نای جان برآورم
درد های من نگفتنی
درد های من نهفتنی است

درد های من
گرچه مثل درد های مردم زمانه نیست
درد مردم زمانه است
مردمی که چین پوستینشان
مردمی که رنگ روی آستینشان
مردمی که نام هایشان
جلد کهنه ی شناسنامه هایشان
درد می کند
من ولی تمام استخوان بودنم
لحظه های ساده سرودنم
درد می کند
انحنای روح من
شانه های خشته غرور من
تکیه گاه بی پناهی دلم شکسته است
کتف گریه های بی بهانه ام
بازوان حس شاعرانه ام
زخم خورده است
درد های پوستی کجا؟
درد دوستی کجا؟

این سماجت عجیب
پافشاری شگفت درد هاست
درد های آشنا
درد های بومی غریب
درد های خانگی
درد های کهنه لجوج
اولین قلم
حرف حرف درد را
در دلم نوشته است
دست سرنوشت
خون درد را
با گلم سرشته است
پس چگونه سرنوشت ناگزیر خویش را رها کنم؟
درد
رنگ و بوی غنچه دل است
پس چگونه من
رنگ و بوی غنچه را ز برگ های تو به توی آن
جدا کنم؟
دفتر مرا
دست درد می زند ورق
شعر تازه مرا
درد گفته است
درد هم شنفته است
پس در این میانه من
از چه حرف می زنم؟
درد حرف نیست
درد، نام دیگر من است
من چگونه خویش را صدا کنم؟
دقیقا اینم! از آشنایی با شما خوشحالم. شاد باشید

مونا شنبه 20 تیر‌ماه سال 1388 ساعت 06:59 ب.ظ

این روزها دل همه همینه. مرده زندگی.

رضا یکشنبه 21 تیر‌ماه سال 1388 ساعت 03:42 ق.ظ http://kame-akhar.blogsky.com

روزی شیخ بسیار خسته بود.صورتش آشفته شده بود.در راه که می رفت هر کس می دید او را چیزی می گفت.
یکی می گفت:دارد می میرد.
یکی می گفت:چه چیز یاو را تا این حد خشمگین کرده.
پتیارگان طناری میکردند که بربایند دلش را.
یکی هم از شیخ گله می کرد که چرا به منزل ما نیامدی.
شیخ همه ی اینها را دید و شنید و دم بر نیاورد.
وقتی به کلاس درس رسید یکی از شاگردان گفت :من حال شما را درک میک نم استاد.اقتضای زمانه است.
شیخ بر افروخته شد و فریاد برآورد:لعنت به شما نفهم ها!من فقط خسته ام.همین!

کوروموزوم نا معلوم یکشنبه 21 تیر‌ماه سال 1388 ساعت 11:36 ق.ظ http://xxxy.blogsky.com

اووووم اومدم بینم موفق به نوشتن شدی یا نه؟
+حیفه در و گوهرای آقای شریعتمداری تو روزنامه کیهان کادو بشه که آخرش بره تو سطل آشغال.

ساناز دوشنبه 22 تیر‌ماه سال 1388 ساعت 05:01 ق.ظ http://khise-khis.blogsky.com

گفتنی ها کم نیست ... من و تو کم گفتیم.

مینا دوشنبه 22 تیر‌ماه سال 1388 ساعت 09:14 ق.ظ http://minasebt.blogfa.com

سلام مرده خان
اینجا نمیشه خصوصی نوشت

جدید دوشنبه 22 تیر‌ماه سال 1388 ساعت 06:08 ب.ظ

سلام جناب مرده خان در عین زنده بودن
دیگه لایق نمی دونین سر بزنین؟ نیمه راهههههه

می روم دیگر شما یادم کنید
من که رفتم این غزل ها را شما دفتر کنید
می روم تا دل نبندم دل به خوبی هایتان
باز هم دل بستم و زخمی شدم باور کنید

مونا چهارشنبه 24 تیر‌ماه سال 1388 ساعت 04:03 ق.ظ

سهند این شعر فوقالعادست. من هر روز میام میخونمش.

نگار چهارشنبه 1 تیر‌ماه سال 1390 ساعت 02:53 ب.ظ

سلام
این روزا نه غمگینم و نه نارحت فقط خیلی خسته ام از همه وهمه چیز خستگی و خستگی
ما چون کویر افسانه ی دریا نداریم
بیخواب اما قصه ی فردا نداریم
دستان گرمی دستهامان را گرفته
بیمی از این تاریکی شبها نداریم
درلابه لای صخره ها آیینه ماندیم
از موج های آتشین پروا نداریم
غمهای ما اندازه ی دریا بزرگ است
دیگر میان آدمک ها جانداریم
مارا برای آسمانها آفریدند
کاری به کار مردم دنیا نداریم

برای نمایش آواتار خود در این وبلاگ در سایت Gravatar.com ثبت نام کنید. (راهنما)
ایمیل شما بعد از ثبت نمایش داده نخواهد شد