زنده به گور

گاهی خنده بیخ گلویم را می گیرد.آخرش هیچ کس نفهمید ناخوشی من چیست.همه گول خوردند! هدایت

زنده به گور

گاهی خنده بیخ گلویم را می گیرد.آخرش هیچ کس نفهمید ناخوشی من چیست.همه گول خوردند! هدایت

آره بارون میومد....خوب یادمه

                             مردبی رویا

                                            زخمی دنیا 

                                                          محکوم به تکرار 

                                                                                تکرار روزا  

                                                       *** 

                            دنبال خورشید 

                                                رفت و نرسید 

                                                                  به رویای روز 

                                                                                   خط شب کشید 

                                                       *** 

                            دره ی تردید 

                                             قله ی باور 

                                                           سنگی که لغزید 

                                                                                 سقوط آخر  

                                                       ***                           

                            جغد کور خندید

                                                از شاخه پرید 

                                                                  چشم باز مرد 

                                                                                     دیگه نمیدید 

...................................................................................  

یکم:تصمیم داشتم این ترانه را کمی ویرایش کنم و چند خطی را هم زیاد و کم کنم ....اما تجربه نشان داده ممکن است به سرنوشت آن ترانه ی خاک گرفته دچار شود که یک سالی خاک خورد و آخر هم ویرایش نشد.... در حال و هوای مرد تنهای شهیار قنبری این ترانه را شروع کردم...اما با حس دیگری ادامه پیدا کرد

دوم:خودم را به برنامه آخرین شب کنسرتی که در تالار بزرگ کشور برگزار شد رساندم....شنیدن راک فارسی بعد از نوای کمانچه اتفاق ویژه ایست....  

بی ربط(کوچه باغی زمزمه کنید): زیر لب زمزمه کردم...کی میتونه دل دیوونه رو از من بگیره ...اون قدر باشه که من..... این دل و دستش بدم و..... چیزی نپرسم.... دیگه حرفی نمونه بعد نگاش .....آره بارون میومد....خوب یادمه.....آره بارون میومد....خوب یادمه   

(نقطه چین ها را با نوای کمانچه پر کنید)

 

تسلیم نامه:از شهر کتاب نیاوران  یک جلد کتاب آشنایی با عروض و قافیه نوشته ی دکتر سیروس شمیسا ابتیاع نمودم.باشد که استادان عینکی از ما خرسند گردند.

  

رستم از این نفس و هوا ، زنده بلا مرده بلا           زنده و مرده وطنم، نیست به جز فضل خدا 

رستم از این بیت وغزل، ای شه و سلطان ازل       مفتعلن مفتعلن مفتعلن کشت مرا

ترانه ی خاک گرفته

غریبه می شوی، گُلم

رفیق سال و ماه من

هم پرسه ی همیشه ی

گریه ی گاه گاه من

 

غریبه می شوی، عزیز

شریک روزهای خیس 

دلیل بی قراری ام 

دلیل بغض خودنویس

 

 

غریبه می شوی، عزیز

در امتداد روزها

برای من که مانده ام

در حسرتت هنوز ها

 

غریبه می شوی ،ولی

نمی روی ز خاطرم

ببین که مانده یاد تو

در همه ی دقایقم 

................................................ 

پ.ن: چهار خط اول این ترانه را پارسال تو کافه دیماگو نوشتم...یعنی حس امروزم نیست... 

این جا شمیران...سرزمین باغ های گم شده

 وارد امام زاده صالح میشم.سر میچرخونم دنبال کفتر ها اما خبری نیست. هر چند که ابن چند سال اینجا شده پاتوق موسی کو تقی ها. خبری از چنار پیر هم نیست.

 قدم زنان از در  پشتی امام زاده  وارد تکیه بالا میشم نسیم خنک و نمناک صبح یه روز از آبان را روی پوست صورتم احساس میکنم. سرم رو بالا میگیرم و نگاهی به خرپای چوبی و قدیمی سقف تکیه میکنم. احساسم درست مثل حس یه سرخپوست شکست خوردس که سفید پوست ها توی سرزمین خفتگانش دیزنی لند ساخته باشند...راه می افتم از چند تا کوچه ی پیچ در پیچ رد میشم.روی دیوار بعضی خانه ها تابلویی نصب شده با این مضمون:(( این ملک جهت توسعه آستان مقدس اما زاده صالح(ع) خریداری شده است)). سرسختی بعضی دیگر که هنوز به طول و عرض این تابلو تن در ندادند حس تحسینم رو بر می انگیزه. مسیر رو به سمت بازار کج میکنم که هنوز مثل خودش مونده.بوی عطاری و ترشی فروشی رو از برم. راهم رو ادامه میدم تا میرسم به کوچه ذغالی ها.روبروی خانه پدری پدرم می ایستم. اما به جای درب چوبی و کلون چند تا پله با سنگ گرانیت میبینم و در خودکار یک پاساژ. اون دست خیابان شهرداری بستنی  اکبر مشتی و سینما آستارا پرچم شمرون قدیم را بالا نگه داشتن. از جلوی شهرداری رد میشم پدر بزرگم میگه یه زمانی اینجا کافه جهان بود و تعریف میکنه از عرق خوری های شب جمعه به همراه نیما. بعد میرسم به دزاشیب و خونه ی قدیمی نیما یوشیج .تو نیاوران بر میخورم به یک برج بلند به اسم برج باغ دو قلو  ولی دیگه نشونی از باغ دوقلو وجود نداره. بعد هم از نخجوان میان بر میزنم به دربند که هنوز هم دربند است اما در بند ساختمان های بلند مرتبه نه درختان.......دست آخر هم لعنت میفرستم به روح کریستف کلمب ...و از کوچه های فرعی خودم را به خانه میرسانم

ه س ت م

من هستم....هنوز...گیرم کمی آرام تر....اما....هنوز.....هستم....با تاکید ویژه روی سین....ه س ت م...