ابرهای همه عالم شب و روز در دلم میگریند....

امشب از خواب خوش گریزانم که خیال تو خوشتر از خواب است
وغرغ در این اندیشه که ای کاش از شاخه سر سبز حیات گل اندوه مرا میچیدی.تو میدانی که از زندگی چه میخواهم .
کاش....ای کاش با همین سکوت در میان بازوانم خاک میشدی...
امشب من آزازدم .....آزاد...
و چه تاریک است این تنهایی...........
بی شک هر شکستی قصه ای دارد.....
من مرگ خویشتن را با دیواری در میان نهادم.....
آسمان سینه ام پر از درد است.......
من خواب دیده ام که کسی می آید........من دیدم که پوست تنم از انبساط عشق ترک میخورد......و من آن روز را انتظار می کشم.....
و من در طلوع گل یاسی از پشت انگشت های تو بیدار خواهم شد...
.......................................................................
امشب اصلا حال خوشی ندارم....احساس پوچی نمناکی دارم...بیهودگی مطلق...........در جستجوی آرامش.....و در فکر فرار از خودم....افکارم........
                          در آرامش بامدادی خانه
                                           مردی که مرده بود
                         

لعنت به من............

...و من لعنتی اصلا در هیچ خاطره ای نبوده و نیستم که بخواهم از خاطره ها بروم.....چون نه دوستت دارم گفته ام و نه شنیده ام.....
زیر باران هم تنها میرم ...اون هم بدون چتر.....و ترجیح میدهم کلاه کاپشنم رو بکشم روی سرم ... سرم رو پایین بندازم و چشمم را ببندم و از میان جمعیت چتر به دست و دست به دست و گل به دست فرار کنم............
من از اون آدمای لعنتی هستم که دل ندارند ولی دلشان خیلی تنگ است تنگ چیزی که نمیدانند چیست؟-شاید زندگی شاید عشق و شاید مرگ...
من از آن آدمای لعنتی هستم که فرار میکنند تا مجبور نشوند توی خاطره ها بمونند........................
لعنت به من.............
                                   مردی که مرده بود

امشب شب ویرونی کوه بزرگ درده

سرم گیج میره  احساس رخوت میکنم خودم رو به زور روی صندلی نگه داشتم صدای ستار میپیچه تو مخم تک تک تارهای عصبی بدنم رو نوازش میکنه  همه خاطراتم زنده میشن:

میسوزم و میسوزم با زخم تو میسازم
با هر غزل چشمت من قافیه می بازم

پلکهام داغ میشن و گونه هام خیس احساس میکنم کسی رو کم دارم حس میکنم چیزی رو گم کردم یه ته استکان از اون زهر ماری هنوز مونده لا جرعه سر میکشم حالا فقط پلکهام نیستند که داغند همه تنم داغ شده اما نمیسوزم  گرمای لذت بخشی داره
سرم رو میذارم رو میز چشمام رو میبندم.....
 آهنگ عوض میشه:

خسته و دربدر شهر غمم
شبم از هر چی شبه سیا تره

چشام رو باز میکنم چقدر سرم درد میکنه.....
اما....
این شال روی شونه هام چیکار میکنه.....کسی اینجا هست؟......کسی اینجا بوده.............

آهنگ عوض شده:

زندگیش یه لحظه خالی
زندگیش یه لحظه پر
زندگیش یه کوله باره آدم خانه به دوش
جاده ها زیر پاهاش تن میکشن
سایه ها اون رو به رفتن میکشن.......

بیرون برف میاد از خونه میزنم بیرون هنوز هم سرم درد میکنه  باید صاحب شال رو پیدا کنم شاید هنوز خیلی دور نشده باشه............
چند لحظه بعدصدای ترمز ماشین........و صدایی که از لای پنجره تو کوچه میپیچه.....

اون که تو یک قمار تلخ عمرش رو باخت و پوسید
اون که تو پیله ی سکوت تار شکستن تنید
به اولین دقایق آسودگی رسیده
به قیمت یه عمر عذاب آسودگی خریده

                          امشب شب ویرونی کوه بزرگ درده 
              کسی که یک عمر سوخت و ساخت مهمون خاک سرده 

                                           مردی که مرده بود                                   

و خداوند هر دعائی را می پذیرد....

یک مرد هر آنچه را که میتواند به قرباتگاه عشق میبرد
آنچه فدا کردنی است.فدا می کند
آنچه شکستنی است. می شکند
اما هرگز به منزلگاه دوست داشتن به گدائی نمی رود.
                                                        نادر ابراهیمی
................................................................................
ما چون ز دری پای کشیدیم کشیدیم
امید ز هر کس که بریدیم بریدیم
دل نیست کبوتر که چو بر خاست نشیند
از گوشه بامی که پریدیم پریدیم
                                                  وحشی بافقی
...............................................................................
و خداوند هر دعائی را می پذیرد
به جز آنکه از او خواسته شود عشقی را از دلی پاک کند
                                            نیکوس کازانتزاکیس          
................................................................................
دردا و دریغا که در این بازی خونین
بازیچه ایام دل آدمیان است
                                                   ه.ا.سایه
................................................................................
شیخی به زنی فاحشه گفت:مستی
هر لحظه به دام دگری پا بستی
گفتا:شیخا هر آنچه گفتی هستم
آیا تو چنانکه می نمائی هستی؟
                                                   خیام
..................................................................................
                                 مردی که مرده بود          

من ظاهر نیستی و هستی دانم

فریاد که از عمر جهان هر نفسی رفت
دیدیم کزین جمع پراکنده کسی رفت
رفتی و فراموش شدی از دل دنیا
چون ناله مرغی کز یاد قفسی رفت
                                                  ه.ا.سایه
.........................................................................

هرکس قلم دارد بگذارند لای کفنش
ولیکن چیز دیگری بنویسد.
                                                صادق هدایت
........................................................................

هیچکس هیچکسی را نشناخت
هر که پرورده دست وطنی
من منم دور ز دنیای توام
تو تویی دور زدنیای منی
                                               محمد زهری
........................................................................

ملالت کم
دلت خرم
و نام روشنت روشن
کسی می خوابد و خوابش نمی گیرد
کسی از پشت دیوار زمان آواز می خواند
پلنگی ماه را با ماده اش در آب می نوشد
نگاه شاعر آشفته بی خواب است اما مردمش در خواب...
                                                 سپانلو
..........................................................................

من ظاهر نیستی و هستی دانم
من باطن هر فراز و پستی دانم
با این همه از دانش خود شرمم باد
گر مرتبه ای ورای مستی دانم
                                                  خیام
.......................................................................
تمام انگیزه من برای update کردن این وبلاگ استقبال شما دوستان مجازی و البته عزیز هست
۱۲۰ بیننده در ۳ روز باعث میشه اینجا رو زودتر به روز کنم 
                                             
                                                مردی که مرده بود            

هزار پرنده مثل تو عاشق

هزار پرنده مثل تو عاشق
گذشتن از شب به نیت روز
بیاد اون پرنده ی خسته از شب که یه شب بی خبر پر کشید
........................................................
اینجا به جز درد و دروغ
هم خانه ای با ما نبود
در غربت من مثل من
هرگز کسی تنها نبود
این چند خط هم تقدیم به غریبیهای خودم
.......................................................
در این بازیگر خانه بزرگ دنیا هرکس یک جور بازی می کند تا هنگام مرگش برسد.
                  صادق هدایت
.....................................................
از جملهء رفتگان این راه دراز
باز امده ای کو که به ما گوید راز؟
هان بر سر این دو راهه از روی نیاز
چیزی نگذاری که نمی آیی باز
                                          خیام
.....................................................

مردی که مرده بود

همه از مرگ میترسند....

هزار جور فکر شگفت انگیز در فکرم میگردد و می چرخد همه ی آنها را میبنم اما برای نوشتن کوچکترین احساسات یا کوچکترین خیال گذرنده ای باید سرتاسر زندگی خود را شرح دهم و ان ممکن نیست
این اندیشه ها این احساست نتیجه ی یک دوره زندگانی من است نتیجه طرز زندگی و افکار موروثی و انچه دیده شنیده خوانده حس کرده یا سنجیده ام و همه ی انها وجود موهوم و مزخرف مرا ساخته اند.
همه از مرگ میترسند من از زندگی سمج خودم
این سرنوشت است که فرمانروایی دارد ولی در همین حال این من هستم که سرنوشت خود را درست کرده ام حالا دیگر نمیتوانم از دستش فرار کنم نمی توانم از خودم بگریزم.
باری چه میشود کرد؟سرنوشت از من پر زور تر است
                           مردی که مرده بود            

زنده به گور تجربه ی جدید وبلاگ نویسی من هست
وبلاگ قبلی رو که  به اسم   nothing else matters و با آدرس آدرسhttp://shabshekann.persianblog.com بود رو گذاشتم تو
صندوقچه ی عزیز خاطراتم

توی این وبلاگ هم قصد دارم از: زندگی ...عشق...مرگ...زمین...هوا...اب ....آینه..جاده.........و هزار و یک چیز مربوط و نا مربوط دیگه بنویسم

                                        مردی که مرده بود