زنده به گور
گاهی خنده بیخ گلویم را می گیرد.آخرش هیچ کس نفهمید ناخوشی من چیست.همه گول خوردند! هدایتزنده به گور
گاهی خنده بیخ گلویم را می گیرد.آخرش هیچ کس نفهمید ناخوشی من چیست.همه گول خوردند! هدایتشعری برای چالهای گونه ات/یادی برای روزهای نبودنت
شاعر مایوس تر از همیشه در انتظار چشمک ستاره است
دردا که بااین شب طلوع دردی دوباره است
افسوس که از چشم من تا نگاه تو
فاصله روزهای بیقراری و شبهای دوری است
تصویری شکسته از دیروزٍ مردی عاشق است
رفتی و نگاه من هنوز
در پیچ های جاده آواره است
ای تمام اشکهایم فدای یک تبسمت خاتون
تو بخند که چشم من از گریه پراست
دوش این دربدر با خیال چشمانت فالی گرفت
تو ببخش آخر این دل هنوز هم ساده است
تو ببخش من را اگر که باز
شعرهایم شبیه گلایه است
تو ببخش من را اگر هنوز
در دستم یک قلم و مشتی کاغذ است
چه کنم؟
برای من دنیا هنوز هم همان یک دم است
با اینکه از دستان تو صد سال دور مانده است
اشکم مجال بیشتر گفتن نمیدهد
گویا که اشک هم خواهان این جدایی است
۸۶/۲/۱۶-سهند
........................................
پ.ن:شعر سهند شاید (....)خوردن زیادی است/در ملکی که حافظ و سعدی شاعرند
بیت آخر تقدیم شد به استاد که معتقد است شعر باید ناب باشد
من از واژه هایم دلتنگ ترم
ساعت هشت و نیم صبحه.سر کلاس زلزله نشستم.آیین نامه ۲۸۰۰ زیر دستمه.
استاد از زلزله های بزرگ دنیا صحبت میکنه. و چیزی درون من از پس لرزه های رفتن
تو آوار میشه.....
هنوز هم در تقاطع خیابان های خواب و خاطره ایستاده ام جنب کوچه ی حماقت...درست
زیر تابلوی ایستادن مطلقاً ممنوع.......
اما دیگر گلایه ای نیست....نه از این خوابهای پر کابوس......نه از این بیداری بدون رویا....
نه از پرده ی این همه پنجره.....و نه از غیبت دست سرد تو در میان دستهای تبدار من.....
حتی دیگر روزهای نبودنت را هم نمی شمارم....
تنها برای خیال آمدنت قبر میکنم....هر روز گود تر از دیروز...
۸۶/۲/۱۲
۸:۳۰ سر کلاس زلزله
رفیق
به تو که معنای خیانت شدی در لغت نامه ی رفاقت
به واژه رفاقت که به دست هر نا رفیقی دستمالی شد
چه بوی گندی.....خفه شدم......صد دفعه گفتم از در که اومدی جورابت رو بشور.....
اما نه.....ببخشید.... مثل اینکه اشتباه شد.....جوراب نیست... انگار رفاقتمون بوی
جوراب گرفته.....
هی رفیق......راستش رو بگو....چند فروختیش کلک؟....رفاقتمون رو میگم دیگه...
نکنه میخوای سهم من رو بپیچونی....چند؟....چی؟....به یه خط موبایل بدون قسط و
یه پراید سفید؟.....
سهند - ۱۱/۲/۸۶
پ.ن: من آدم ها را به خاطر نداشتن تحقیر نمیکنم. اما آدم ها برای داشتن به خیال خودشان از من پل ساختند.
چه قدر؟
مثل مسافر کوچولو آتش فشان خاموش خاطراتم را گردگیری میکنم تا سیاره ام پر از دوده نشه
.........................................................................
چه قدر راست می گفتم......چه قدر راست می مردم.......چه قدر راست می نوشیدم......چه قدر
راست مست می شدم..... و چقدر راست بالا می اوردم.......زمانی که همه دروغ
می گفتند......دروغ می نوشیدند.......و دروغ بالا می آوردند.
چه قدر پا به پای این دل دربدر رفتم......از پل تجریش تا شوش....از انقلاب تا کافه
نادری.....از میرداماد تا توپ خانه ی بی توپ.......چه قدر در ذهن کوچه باغهای شمرون پیچ خوردم......
چه قدر ساده دلی ام را به پای سادگی نوشتند......چه قدر از کودکان گل فروش چراغ قرمزهای این
شهر نرگس خریدم......چه قدر حافظ را به شاخه نباتش قسم دادم....چه قدر سیاهی ها را سفید
دیدم......چه قدر بی اجازه بوسیدم......چه قدر بی بهانه عشق ورزیدم......چه قدر دوستت دارم
گفتم......چه قدر از عشق سر رفتم......چه قدر خاطرات را شمردم......چه قدر بلیط سفرم را باطل
کردم.....چه قدر به جای دانشگاه رفتم آلبالو.....چقدر درد می کشد پیله ی ابریشم پروانه شدن را.....
چه قدر خسته ام.....
سهند-۴ /۲/۸۶
گیرم....
گیرم از یاد بردی قراری را که میان دستهایمان بود. اصلا فرض میکنیم آن چهارشنبه ی آشنایی را از
تمام تقویم ها خط زدی.گیرم دقتری را که آن شقایق را میان صفحاتش خشک کردی هم دیگر
نگشودی. و از یاد بردی که برای چیدنش چقدر سختی کشیدم.گیرم همه ی دفاتر شعرم را
سوزاندی.پرده ی تمام پنجره ها را کشیدی و به گلدان اطلسی آن قدر آب ندادی تا خشک شد.
با خاطرات دستهایم چه خواهی کرد؟
سهند
۸۶/۱/۳۰- ۱۲:۰۰
ما دوست داریم.....
ما دوست داریم دیگران به آزادی های فردی و اجتماعی ما احترام بگذارند.
ما دوست داریم دیگران به خاطر عشق سختی ها را تحمل کنند.
ما دوست داریم هیچ وقت از یک دوست دروغ نشنویم.
ما دوست داریم دیگران به خاطر ما آزادی هایشان را محدود کنند.
ما دوست نداریم به خاطر عشق به دیگران به سختی بیفتیم.
ما اعتقاد داریم به یک دوست هم گاهی لازم است دروغ گفت.
............
نتیجه خود پسندانه: ما خیلی خوبیم.
نتیجه روانشناختانه:طرز فکر ما در شرایط مختلف بسته به منافع تغییر میکند.
نتیجه آنی: درست همان چیزی است که ما در آین لحظه فکر میکنیم.
نتیجه در بلند مدت: ما دوستی نداریم.
سهند
ADISH BURGER - 1:00 PM
یک خاطره گرد کمتر
امشب باز هم خروس بی محل دلتنگی روی بوم دلم نشسته بود....هر چند که اگر او هم نباشد این دل درمانده برای پیدا کردن دلیلی از بهر دلتنگی های گاه و بیگاه لنگ نخواهد ماند....کافیست سری به تقویمهای خاک آلوده بزند....صفحه ای را از سر حسرتی بگشاید.......به تاریخ دور دیداری خیس سفر کند........
امشب هم در انعکاس این همه تنهایی کسی با من هم خاطره نبود جز یاد لرزان تو که فکر نمیکنم به این زودیها من و دل را تنها بگذارد و به تقلید از همه ی دلبستگی های ساده بی بهانه خانه خواب و خاطره را ترک کند و برود آن دورها روی بلند ترین شاخه درخت پیر خیالهای محال که در کویر باور ریشه دارد و با اشکهای من سیراب میشود بنشیند کنار کلاغ سیاهی که میگویند روزگاری عاشق کبوتر سپیدی بود.
با دل عهد بستم که اگر این آخرین بهانه را هم به هیچ باختیم دست از قمار بکشیم....(هر چند که دیگر سرمایه ای برای باختن نداریم.) و زمانی که فرشته ی مرگ انگشتانش را به شیشه پنجره زد. به جای سبک کردن قوطی قرص های این قلب بی قرار بی بهانه با او برویم تا پشت هیچ......یک خاطره گرد کمتر.....باور کن به کسی بر نخواهد خورد.....باور کن.
سهند
۸۶/۱/۲۶ -۱:۳۰ بامداد
نبود
یاس عزیز دست تو
تو فکر دست من نبود
تو بازی آدمکا جایی برای من نبود
تو بیستمین روز از بهار
جای سهند خالی نبود
سهند-۲۱/۱/۸۶-ساعت ۲ بامداد
.........................................
برای روز میلاد تن خود......
خالی ترین صندلی دنیا
روبروی خالی ترین صندلی دنیا باز نشسته ام.
اینجا مزه ی گس عشق میده.
مزه ی پیش بینی های تلخ.
پرم از بوی تلخ قهوه که فضا رو پر کرده و بوی شیرین شانل که تو یاد من میپیچه....
و صدای سکر آور sting .....گویی تا بی نهایت ادامه داره....
I dream of rain
I dream of gardens in the desert sand
I wake in vain
I dream of love as time runs through my hand
This desert rose
Whose shadow bears the secret promise
This desert flower
No sweet perfume that would torture you more than this
صدای تو از همه جا شنیده میشه....نبینم مردم داره گریه میکنه ها
و صدای من که از ناباوریها میگم...از آرزوهای دور و دیرم......از رنجهام.....از تنهایی هام.....از کرمهایی که روحم رو ذره ذره میخورند.
و تو چه ساده من رو به ساحل آرامش میرسوندی....
دوباره بارون گرفت
نوشته ها جلوی چشمام تار میشن
دفتر یادگاری های آلبالو رو باز میکنم.......یادی از دیروز دور( ۲۲/۸/۸۵ ساعت ۳:۱۶)
دو تا امضاء آشنا بغل هم اون پایین....
میون گریه خنده ام میگیره.....همیشه از خودم متنفر بودم لعنت به من.....لعنت به این پیش بینی های همیشه درست من.
این شعر رو خوندم و تو نوشتی:
قصه تلخ غروب و خوندم از غربت چشمات
میدونستم گل عشقم میشه پرپر توی دستات
میدونستم دل تنگم گور صد خاطره میشه
رو تنم خالی میمونه جای اون دستا همیشه
مثل شمعی که با یه فوت خاموش بشه
ناگهان همه چیز تموم میشه
دوباره منم و این صندلی خالی
سهند
کافه آلبالو -۱۶/۱/۸۵- ۸:۳۰
...................................................
امیدوارم اینجا رو نخونی.......
امیدوارم بعد از خوندن دلتنگیهام فکرهای خنده دار نکنی......
امیدوارم این نوشته را به هیچ حسابی نگذاری.......
میترسم....نمیترسم......میترسم.....
من از نا خوانده ماندن نمیترسم هراسم از این است که چیزی برای نوشتن نداشته باشم.
من از تنهایی نمیترسم ولی میترسم از روزی که برای فرار از تنهایی از خودم فرار کنم.
من از نابودی نمیترسم ولی از نبودن میترسم.
من از پروانه نمیترسم ولی از پروانگی میترسم.
من از روز نمیترسم ولی از روزگار میترسم*.
من از غار غار کلاغها نمیترسم ولی از سکوت کبوتر ها میترسم
من از پیچ های جاده نمیترسم از این میترسم که بعد از آخرین پیچ کسی در انتظارم نباشد.
من از بیهوده بودن سخت میترسم.
سهند
۸۶/۱/۱۴- ۲:۴۵ بامداد
..................................................................................
*- با الهام از حسین پناهی