خالی ترین صندلی دنیا

                                                       

روبروی خالی ترین صندلی دنیا باز نشسته ام.

اینجا مزه ی گس عشق میده.

مزه ی پیش بینی های تلخ.

 پرم از بوی تلخ قهوه که فضا رو پر کرده و بوی شیرین شانل که تو یاد من میپیچه....

و صدای سکر آور  sting .....گویی تا بی نهایت ادامه داره....

I dream of rain
I dream of gardens in the desert sand
I wake in vain
I dream of love as time runs through my hand

This desert rose
Whose shadow bears the secret promise
This desert flower
No sweet perfume that would torture you more than this

صدای تو از همه جا شنیده میشه....نبینم مردم داره گریه میکنه ها

و صدای من که از ناباوریها میگم...از آرزوهای دور و دیرم......از رنجهام.....از تنهایی هام.....از کرمهایی که روحم رو ذره ذره میخورند.

و تو چه ساده من رو به ساحل آرامش میرسوندی....

دوباره بارون گرفت

نوشته ها جلوی چشمام تار میشن

دفتر یادگاری های آلبالو رو باز میکنم.......یادی از دیروز دور( ۲۲/۸/۸۵ ساعت ۳:۱۶)

                                                   

دو تا امضاء آشنا بغل هم اون پایین....

میون گریه خنده ام میگیره.....همیشه از خودم متنفر بودم لعنت به من.....لعنت به این پیش بینی های همیشه درست من.

این شعر رو خوندم و تو نوشتی:

قصه تلخ غروب و خوندم از غربت چشمات

              میدونستم گل عشقم میشه پرپر توی دستات

                                  میدونستم دل تنگم گور صد خاطره میشه

                                                رو تنم خالی میمونه جای اون دستا همیشه

مثل شمعی که با یه فوت خاموش بشه

ناگهان همه چیز تموم میشه

دوباره منم و این صندلی خالی

                                                               سهند

                                               کافه آلبالو -۱۶/۱/۸۵- ۸:۳۰   

...................................................

امیدوارم اینجا رو نخونی.......

امیدوارم بعد از خوندن دلتنگیهام فکرهای خنده دار نکنی......

امیدوارم این نوشته را به هیچ حسابی نگذاری.......