زنده به گور
گاهی خنده بیخ گلویم را می گیرد.آخرش هیچ کس نفهمید ناخوشی من چیست.همه گول خوردند! هدایتزنده به گور
گاهی خنده بیخ گلویم را می گیرد.آخرش هیچ کس نفهمید ناخوشی من چیست.همه گول خوردند! هدایترویای خیس
من و دلتنگی دستات
من و این رویای خیس
نگو عشق نیمه کاره
که دلت دیگه با من نیست
نگو که تقدیر عاشق نرسیدن و زواله
سهم من از تو و عشقت
فقط و فقط یه خوابه
اگر از عاشقی گفتم
تو شبای سرد دوری
واسه این بود که بدونی
دل من میخواست
عزیزم
تا ابد پیشم بمونی
سهند
۸۵/۱/۱۱- ساعت ۲:۳۷
حیف
حیف از اون ترانه ها که
زیر پاهای تو له شد
حیف از اشک عاشق من که
به پای تو هدر شد
حیف از این یاد شبونه
بی دلیل و بی بهونه
توی سرمای دل من
بازی برگ و خزونه
حیف از اون دستای تب دار
چشمای همیشه بیدار
حسرت یه لحظه دیدار
بوسه های گاه و بی گاه
حیف از این همه صداقت
جون دادن پای رفاقت
واسه اونی که نفهمید
فرق عشق و با یه عادت
ته چشمای تو امروز
جای دریا یه سرابه
پشت این صبح خماری
قصه ی شب شرابه
سهند
یکشنبه - ۲۷/۱۲/۸۵ - ۳:۳۰ بامداد
حسرتی پشت گلایه
یه رور میای
یه روز میای تا به شبام
رنگ ستاره بزنی
از این زمین رو سیاه
تا آسمون پل بزنی
یه روز میای تا که نگم
دنیا دیگه نیست جای ما
یه مشتی دون و یک قفس
بسه واسه پرنده ها
زنگ صدات برای من
ترنم تراته هاست
رنگ چشای قهوه ایت
اول عاشقانه هاست
این رو بدون عاشق تو
فقط منم
منم
منم
تو شهر بی ستاره ها
در به در نگات منم
میون این گلایه ها
قربونی چشات منم
منم
منم
همون که توی هر نفس
به فکر از تو خوندنه
تو شبای سرد و سیاه
کارش ترانه گفتنه
با گرمی ترانه هام
تو این شبا یخ نزدم
تو این سکوت بی حیا
اسم تو رو فریاد زدم
سهند
۸۵/۱۲/۲۶- ۳:۴۵ بعد از ظهر
.................................................................................
حسرتی پشت گلایه
رفتن تو واسه دل من
یه سوال بی جوابه
حسرتی پشت گلایه
مثل کابوس توی خوابه
چشمای خیس من هر جا
دنبال نشونه هاته
لبهای سرد و خشکیدم
توی فکر گونه هاته
خاطرات پاک دستات
بدجوری مونده به یادم
پشت هر بغض شبونه
تو خیالم پا به پاتم
سهند
۸۵/۱۲/۲۶ - ۴:۴۶ بامداد
زندگی رو جا گذاشتم
روی شن ها
لب دریا
تنم رو دادم به دست
ضربه های سخت موجا
تا دیگه یادم نیادش
اون روزای بی نوازش
روزایی که می شکستم
توی غربت نگاهش
دلم اما
خیلی وقت بود
توی سینه مرده بودش
تو همون روزا که عشق هم
من رو از یاد برده بودش
با خودم میگفتم ای کاش
تو نگاهش عکس من بود
توی این شبهای وحشت
بین دستاش دست من بود
تو غروب سرد و دلگیر
راه دریا پیش روم بود
تو دست بی رحم تقدیر
جز یه دشنه دل من بود
سهند
۸۵/۱۲/۲۳- ساعت ۲:۵۳ بامداد
کرمها
این رخم کهنه
دوباره سر باز کرد
کرمها
کرمهای تنهایی
که از خوردن روحم فارغ شدند
به سراغ گوشت و پوستم آمدند
و تو نشنیدی
آوای مرا که در باد گم میشد
فردا بر فراز این ویرانه ها
کدامین تکه از حقیقت را خواهی جست؟
سهند
در اوار تنهایی های خانه ام
ساعت ۱۰ - ۱۵/۱۲/۸۵
.....................................................................................
۶ مارس ۱۹۲۸ در روستای آراکاتاکا در کلمبیا پسری به دنیا آمد که دوستانش او را گابو صدا میزنند
گابریل گارسیا مارکز از آوازه ی عالم گیر برخوردار است. در ۱۹۶۷ مشهورترین رمان رئالیسم جادویی (صد سال تنهایی ) را نوشت. (مشهورترین نه مهمترین یا بهترین)
و در این اثر زادگاهش را با نام جعلی ماکوندو جاویدان کرد.
شش هفت سال پیش شنیدم که او سرطان گرفته و به زودی دار فانی را وداع خواهد گفت..........
اما روزها و ماهها و سالها گذشتند و گابوی پیر همچنان در دنیا میان دوستداران بیشمارش ماند.
شاید او با شگرد شهرزاد قصه گو از چنگال مخوف مرگ در امان ماند. سرطان مسحور داستانهایش شد. نویسنده چیره دست هر شب برای مرگ قصه ای گفت.
و آن را نا تمام گذاشت تا مرگ برای شنیدن داستانش یک شب دیگر از جانش در گذرد.
و اگر شهرزاد هزار و یک شب جان خویش را از خشم و کینه ی شهریار محفوظ داشت ......گابو دو هراز و دو شب بلکه هم بیشتر با افسون افسانه هایش مرگ را به انتظار گذاشت
.........تولدت مبارک آقای نویسنده
به تقویم های کهنه سفر میکنم
یادت را میجویم
در صفحات تاریک ذهنم
تارها را کنار میزنم
غبار روزگار را میزدایم
از روی خاطرات کهنه
سرفه ام میگیرد
شمعی می افروزم
در نهان خانه ی یادم
نور مرده ی شمع
روی دیوارهای تار بسته
تصویری آشنا
از دیروز دور
سال سال هزار و سیصد و عشق بود(۱)
و روز روز بی خبری
تو به روشنایی روز
و من به تاریکی روزگار
سهند
کافه آلبالو
۸۵/۱۱/۲۳ ساعت ۹:۱۵ شب
پ.ن:
۱-از یغما گلرویی(هر چند در اظهار نظری از اقای جنتی عطایی خواندم که در ادبیات فارسی ترکیب صاحب ندارد.)
یادها
من...
گم....
گیج....
تلخ....
نقشی از یادهای دیروز
بی صدا
از جلوی پنجره چشمانم میگذرد
یادهای رنگارنگ دیروز
یادهای خاکستری امروز
سهند
۸۵/۱۱/۲۲ ساعت ۴:۰۰ صبح
|
گاو ما ما مى کرد گوسفند بع بع مى کرد سگ واق واق مى کرد و همه با هم فریاد مى زدند حسنک کجایى شب شده بود اما حسنک به خانه نیامده بود.حسنک مدت هاى زیادى است که به خانه نمی آید. او به شهر رفته و در آنجا شلوار جین و تى شرت هاى تنگ به تن می کند.او هر روز صبح به جاى غذا دادن به حیوانات جلوى آینه به موهاى خود ژل مى زند. موهاى حسنک دیگر مثل پشم گوسفند نیست چون او به موهاى خود گلت مى زند. دیروز که حسنک با کبرى چت مى کرد. کبرى گفت تصمیم بزرگى گرفته است. کبرى تصمیم داشت حسنک را رها کند و دیگر با او چت نکند چون او با پتروس چت مى کرد. پتروس همیشه پاى کامپیوترش نشسته بود و چت مى کرد. پتروس دید که سد سوراخ شده اما انگشت او درد مى کرد چون زیاد چت کرده بود.او نمى دانست که سد تا چند لحظه ى دیگر مى شکند. پتروس در حال چت کردن غرق شد. براى مراسم دفن او کبرى تصمیم گرفت با قطار به آن سرزمین برود اما کوه روى ریل ریزش کرده بود. ریزعلى دید که کوه ریزش کرده اما حوصله نداشت. ریزعلى سردش بود و دلش نمى خواست لباسش را در آورد. ریزعلى چراغ قوه داشت اما حوصله درد سر نداشت. قطار به سنگ ها برخورد کرد و منفجر شد. کبرى و مسافران قطار مردند. اما ریزعلى بدون توجه به خانه رفت.خانه مثل همیشه سوت و کور بود .الان چند سالى است که کوکب خانم همسر ریزعلى مهمان ناخوانده ندارد او حتى مهمان خوانده هم ندارد.او حوصله مهمان ندارد.او پول ندارد تا شکم مهمان ها را سیر کند. او در خانه تخم مرغ و پنیر دارد اما گوشت ندارد او کلاس بالایى دارد او فامیل هاى پولدار دارد. او آخرین بار که گوشت قرمز خرید چوپان دروغگو به او گوشت خر فروخت .اما او از چوپان دروغگو گله ندارد چون دنیاى ما خیلى چوپان دروغگو دارد به همین دلیل است که دیگر در کتاب هاى دبستان آن داستان هاى قشنگ وجود ندارد |
به امید بازگردیم
چرا نا امیدان سعی می کنند نا امیدیشان را لجوجانه تبلیغ کنتد؟
چرا سر خوردگان مایلند سرخوردگی را یک اصل ازلی-ابدی قلمداد کنند؟
چرا پوچ گرایان برای اثبات پوچ بودن جهان تلاش میکنند؟
آیا همین که روشن فکران بخواهند بیماریشان به تن و روح دیگران سرایت کند دلیل بر رذالت بیش از حد انان نیست؟
من هرگز نمیگویم در هیچ لحظه ای از این راه دشوار نباید دچار نا امیدی شد. من میگویم:
به امید باز گردیم پیش از انکه نا امیدی نابودمان کند.
یک عاشقانه آرام-نادر ابراهیمی