زنده به گور

گاهی خنده بیخ گلویم را می گیرد.آخرش هیچ کس نفهمید ناخوشی من چیست.همه گول خوردند! هدایت

زنده به گور

گاهی خنده بیخ گلویم را می گیرد.آخرش هیچ کس نفهمید ناخوشی من چیست.همه گول خوردند! هدایت

گیرم....

 

گیرم از یاد بردی قراری را که میان دستهایمان بود. اصلا فرض میکنیم آن چهارشنبه ی آشنایی را از

 تمام تقویم ها خط زدی.گیرم دقتری را که آن شقایق را میان صفحاتش خشک کردی  هم دیگر

نگشودی. و از یاد بردی که برای چیدنش چقدر سختی کشیدم.گیرم همه ی دفاتر شعرم را

 سوزاندی.پرده ی تمام پنجره ها را کشیدی و به گلدان اطلسی آن قدر آب ندادی تا خشک شد.

با خاطرات دستهایم چه خواهی کرد؟

                                                            سهند

                                                      ۸۶/۱/۳۰-  ۱۲:۰۰  

ما دوست داریم.....

 

ما دوست داریم  دیگران به آزادی های فردی و اجتماعی ما احترام بگذارند.

ما دوست داریم دیگران به خاطر عشق سختی ها را تحمل کنند.

ما دوست داریم هیچ وقت از یک دوست دروغ نشنویم.

 

ما دوست داریم دیگران به خاطر ما آزادی هایشان را محدود کنند.

ما دوست نداریم به خاطر عشق به دیگران به سختی بیفتیم.

ما اعتقاد داریم به یک دوست هم گاهی لازم است دروغ گفت.

............

نتیجه خود پسندانه: ما خیلی خوبیم.

نتیجه روانشناختانه:طرز فکر ما در شرایط مختلف بسته به منافع تغییر میکند.

نتیجه آنی: درست همان چیزی است که ما در آین لحظه فکر میکنیم.

نتیجه در بلند مدت: ما دوستی نداریم.

                                                                          سهند

                                                             ADISH BURGER - 1:00 PM

 

یک خاطره گرد کمتر

امشب باز هم خروس بی محل دلتنگی روی بوم دلم نشسته بود....هر چند که اگر او هم نباشد این دل درمانده برای پیدا کردن دلیلی از بهر دلتنگی های گاه و بیگاه لنگ نخواهد ماند....کافیست سری به تقویمهای خاک آلوده بزند....صفحه ای را از سر حسرتی بگشاید.......به تاریخ دور دیداری خیس سفر کند........ 

امشب هم در انعکاس این همه تنهایی  کسی با من هم خاطره نبود جز یاد لرزان تو که فکر نمیکنم به این زودیها من و دل را تنها بگذارد و به تقلید از همه ی دلبستگی های ساده بی بهانه خانه خواب و خاطره را ترک کند و برود آن دورها روی بلند ترین شاخه درخت پیر خیالهای محال که در کویر باور ریشه دارد و با اشکهای من سیراب میشود بنشیند کنار کلاغ سیاهی که میگویند روزگاری عاشق کبوتر سپیدی بود.

با دل عهد بستم که اگر این آخرین بهانه را  هم به هیچ باختیم دست از  قمار بکشیم....(هر چند که دیگر سرمایه ای برای باختن نداریم.) و زمانی که فرشته ی مرگ انگشتانش را به شیشه پنجره زد. به جای سبک کردن قوطی قرص های این قلب بی قرار بی بهانه با او برویم تا پشت هیچ......یک خاطره گرد کمتر.....باور کن به کسی بر نخواهد خورد.....باور کن.

                                                                                                سهند

                                                                                        ۸۶/۱/۲۶ -۱:۳۰ بامداد

نبود

یاس عزیز دست تو

                              تو فکر دست من نبود          

                                                           تو بازی آدمکا جایی برای من نبود

تو بیستمین روز از بهار                                          

                            جای سهند خالی نبود

                                                                       سهند-۲۱/۱/۸۶-ساعت ۲ بامداد

.........................................

برای روز میلاد تن خود......

خالی ترین صندلی دنیا

                                     khali tarin sandali donya                  

                                                           

روبروی خالی ترین صندلی دنیا باز نشسته ام.

اینجا مزه ی گس عشق میده.

مزه ی پیش بینی های تلخ.

 پرم از بوی تلخ قهوه که فضا رو پر کرده و بوی شیرین شانل که تو یاد من میپیچه....

و صدای سکر آور  sting .....گویی تا بی نهایت ادامه داره....

I dream of rain
I dream of gardens in the desert sand
I wake in vain
I dream of love as time runs through my hand

This desert rose
Whose shadow bears the secret promise
This desert flower
No sweet perfume that would torture you more than this

صدای تو از همه جا شنیده میشه....نبینم مردم داره گریه میکنه ها

و صدای من که از ناباوریها میگم...از آرزوهای دور و دیرم......از رنجهام.....از تنهایی هام.....از کرمهایی که روحم رو ذره ذره میخورند.

و تو چه ساده من رو به ساحل آرامش میرسوندی....

دوباره بارون گرفت

نوشته ها جلوی چشمام تار میشن

دفتر یادگاری های آلبالو رو باز میکنم.......یادی از دیروز دور( ۲۲/۸/۸۵ ساعت ۳:۱۶)

                                                   daftare yadegari albaloo

دو تا امضاء آشنا بغل هم اون پایین....

میون گریه خنده ام میگیره.....همیشه از خودم متنفر بودم لعنت به من.....لعنت به این پیش بینی های همیشه درست من.

این شعر رو خوندم و تو نوشتی:

 

قصه تلخ غروب و خوندم از غربت چشمات

              میدونستم گل عشقم میشه پرپر توی دستات

                                  میدونستم دل تنگم گور صد خاطره میشه

                                                رو تنم خالی میمونه جای اون دستا همیشه

 

مثل شمعی که با یه فوت خاموش بشه

ناگهان همه چیز تموم میشه

دوباره منم و این صندلی خالی

                                                               سهند

                                               کافه آلبالو -۱۶/۱/۸۵- ۸:۳۰   

...................................................

امیدوارم اینجا رو نخونی.......

امیدوارم بعد از خوندن دلتنگیهام فکرهای خنده دار نکنی......

امیدوارم این نوشته را به هیچ حسابی نگذاری.......

میترسم....نمیترسم......میترسم.....

من از نا خوانده ماندن نمیترسم هراسم از این است که چیزی برای نوشتن نداشته باشم.

من از تنهایی نمیترسم ولی میترسم از روزی که برای فرار از تنهایی از خودم فرار کنم.

من از نابودی نمیترسم ولی از نبودن میترسم.

من از پروانه نمیترسم ولی از پروانگی میترسم.

من از روز نمیترسم ولی از روزگار میترسم*.

من از غار غار کلاغها نمیترسم ولی از سکوت کبوتر ها میترسم

من از پیچ های جاده نمیترسم از این میترسم که بعد از آخرین پیچ کسی در انتظارم نباشد.

من از بیهوده بودن سخت میترسم.

                                                             سهند

                                                 ۸۶/۱/۱۴- ۲:۴۵ بامداد

..................................................................................

*- با الهام از حسین پناهی

رویای خیس

 

من و دلتنگی دستات

من و این رویای خیس

نگو عشق نیمه کاره

که دلت دیگه با من نیست

نگو که تقدیر عاشق نرسیدن و زواله

سهم من از تو و عشقت

فقط و فقط یه خوابه

 

اگر از عاشقی گفتم

تو شبای سرد دوری

واسه این بود که بدونی

دل من میخواست

                           عزیزم

تا ابد پیشم بمونی

                                                           سهند

                                                 ۸۵/۱/۱۱- ساعت ۲:۳۷

 

حیف

حیف از اون ترانه ها که

زیر پاهای تو له شد

حیف از اشک عاشق من که

به پای تو هدر شد

 

حیف از این یاد شبونه

بی دلیل و بی بهونه

توی سرمای دل من

بازی برگ و خزونه

 

حیف از اون دستای تب دار

چشمای همیشه بیدار

حسرت یه لحظه دیدار

بوسه های گاه و بی گاه

 

حیف از این همه صداقت

جون دادن پای رفاقت

واسه اونی که نفهمید

فرق عشق و با یه عادت

 

ته چشمای تو امروز

جای دریا یه سرابه

پشت این صبح خماری

قصه ی شب شرابه

                                                         سهند

                                       یکشنبه - ۲۷/۱۲/۸۵ - ۳:۳۰ بامداد