زنده به گور

گاهی خنده بیخ گلویم را می گیرد.آخرش هیچ کس نفهمید ناخوشی من چیست.همه گول خوردند! هدایت

زنده به گور

گاهی خنده بیخ گلویم را می گیرد.آخرش هیچ کس نفهمید ناخوشی من چیست.همه گول خوردند! هدایت

هنوز هم؟؟؟؟

 

من هنوزم از عشق پرم

از دلتنگی , از سادگی

از(کودکانه) ی شهیار

تا (رازقی) جنتی

 

شکست ساقه ام اگر

به تازیانه های باد

دوباره باغ میشوم

از یک جوانه تا بهار

 

چه باک اگر که پنجره

مقهور خشم پرده شد

از یک دریچه, یک شیار

خورشید میتابد به ما                       ۲۸/۲/۸۶- سهند

.......................................

پ.ن: این نوشته ها محصول لحظه هاست........

دوست داشتم برای  تولد این ترانه جشن بگیرم..... اما دریغ....کسی نبود که حتی ترانه را برایش بخوانم....

این یک وصیت نامه نیست

                                                عیب از ما بود از یاران نبود/ تا که یاری یار شد بیزار شد  

من...اتاقم...دیوان فروغ....صدای مارک آنتونی....آهنگ (amar sin mentiras).....و دیگر هیچ...چراغ ها خاموش.....ضیافت شمع هاست...کف اتاق خوابیده ام....نگاهم به سقف خیره است....صدای فروغ ششصد و هفتاد و هشت بار تو ذهنم تکرار میشه......

افسوس

من مرده ام

و شب هنوز هم

گویی ادامه ی همان شب بیهوده است

و صدای همسایگانی که شاد از زیر پنجره عبور میکنند....و صدای قهقهه های بی خبریشان گوش پنجره را کر میکند....

من به حال مردی غبطه میخورم که نا امیدیش آنقدر کوچک بود که هر شب در ازدحام میکده گم میشد

دیگه چیزی برای نوشتن ندارم.....

کینه که هرگز نبود......عشق هم دیگر نیست.....تنها شاید مرگ باقی باشد..... که خودش قصه اش را برای همه تعریف خواهد کرد.....

 

جیک جیک

 

پرده ی اول:

دیر شده....جیک جیک....با عجله لباس میپوشم.کیفم رو بر میدارم....جیک جیک...از در میزنم بیرون...چشمم میفته به دو تا جوجه...یه قرمز و یه نارنجی...باید مال فاطمه باشند...دختر همسایه...دختری پنج ساله با چشمای مشکی تیله ای و موهای بلند فرفری...جیک جیک...یکی از جوجه ها حالش خوب نیست....مردنی به نظر میاد...

پرده ی دوم:

بین دو تا کلاس میرم آدیش برگر...جای نشستن نیست..اجازه میگیرم و سر یک میز میشینم.. نگاهم میفته رو صورت پسری که روبروم نشسته...رنگ پریده به نظر میاد..نگاهش به یه جای دور خیره شده..رفیقش سعی میکنه منطقی صحبت کنه...                                     

-خوب عصبانی بوده...یه حرفی زده....                                                                               

-آدما تو عصبانیت حرف دلشون رو میزنن...                                                                          

-اصلا مگه خودت نگفتی که یه شب تو عصبانیت زدی تو گوشش...پرده ی گوشش پاره شد؟

-تقصیر خودش شد....من.... آخه دوسش داشتم....  

دیگه نمیشنوم...حالم بده...بلند میشم میرم پیش رضا ....نمیدونم چرا نگرانم...نگران اون جوجه مردنیه..... سرم رو میچسبونم به باند ضبط... با ولع آهنگ رو می بلعم...رضا میگه آهنگش خیلی دپه....

پرده ی سوم:

میپیچم توی کوچه....شونه ام محکم به شونه ی مردی میخوره که داره با عجله از کوچه خارج میشه....کلاه کاپشنش رو روی سرش کشیده....صورتش معلوم نیست....قبل از اینکه بخوام چیزی بگم رفته...... 

در حیاط نیمه بازه....وارد حیاط میشم...چشمم دور حیاط دنبال جوجه ها میگرده...بوی مرگ همه جا پیچیده .....پس اون مَرد؟؟...قبلا هم دیده بودمش...جنازه ی جوجه  قرمزه روگوشه ی باغچه پیدا میکنم...فاطمه حتما خبر نداره... اون یکی جوجه رو بر میدارم میذارم رو پام....بهش میگم غصه نخور...دنیا همینه.....سرش رو کج میکنه و از بغل نگاهم میکنه....                                                                          

 پرده ی چهارم:

 شب شده.....پشت میزم نشستم...با شعر جدیدم کلنجار میرم...یه بیت کم میکنم و یه کلمه زیاد.....صدای زنگ در شعرم رو از شر هر چی قاقیه راحت میکنه......کیه؟......شما غذا سفارش داده بودید؟....نه .....نه؟........حتما یکی خواسته شوخی کنه.....ولی این جا نوشته اشتراک ۳۶۵......یه پرس جوجه کباب سفارش داده بودید....گوشی رو میذارم....میرم کتاب (فواید گیاه خواری) هدایت رو از تو کتابخونه پیدا میکنم.....جلدش رو میکنم...صفحاتش رو جدا میکنم....کاغذ ها رو ریز ریز میکنم و میریزم تو بشقاب...نمک...آبلیمو....سس.....شام سالاد دارم .....

بازی آرزوها

               

                          تا کودکان بهانه گیر فردا نگویند که آدمی در میان این همه آدمی نبود

 

آب آتشگون  من رو به بازی آرزوها دعوت کرده.ازش تشکر میکنم و امیدوارم به

همه ی آرزوهای قشنگش برسه....

 

من فقط یه آرزو دارم.....

آرزوم اینه که هیچ کس تو این دنیا نباشه که از دست سهند دلگیر باشه....

این که هیچ دلی از دست من نیفته و بشکنه....این که وقتی اسمم اومد یه چیزی

ته قلب کسی نسوزه....تو حق کسی نامردی و بی معرفتی نکنم......

شاید به همین دلیل باشه که بعضی حرفها برام گرون تموم شد.....آدمها چون نمیتوانند خوب

باشند....سعی میکنند بقیه را  هم وارد راه خودشون کنند.....و اگر همراه نباشی...باید حذف

 بشی....تا دیگه کسی نفهمه که چقدر چهره هاشون زشت شده.....اما مهم نیست...

مهم اینه که من دل کسی را نشکنم....دیگه هیچ آرزویی ندارم...هیچی..جان عزیزعشق

با این همه

ای قلب دربدر

از یاد مبر که ما

من و تو

عشق را رعایت کردیم

از یاد مبر که ما

من و تو

انسان را رعایت کردیم

خود اگر شاهکار خدا بود

یا نبود...                             (شاملو)

............................................

قانون بازی اینه که باید بعد از نوشتن آرزوها پنج نفر رو به بازی دعوت کنی. اما من فقط

 آب آتشگون رو به بازی دعوت میکنم.چون بدون دعوت وارد بازی شده....

 یه بار دیگه بازی کن دوست من....... 

شعری برای چالهای گونه ات/یادی برای روزهای نبودنت

  

شاعر مایوس تر از همیشه در انتظار چشمک ستاره است

 دردا که بااین شب طلوع دردی دوباره است

 

افسوس که از چشم من تا نگاه تو 

فاصله روزهای بیقراری و شبهای دوری است

 

در قاب چشمان  تو امروز

تصویری شکسته از دیروزٍ مردی عاشق است

 

رفتی و نگاه من هنوز

 در پیچ های جاده آواره است

 

ای تمام اشکهایم فدای یک تبسمت  خاتون

 تو بخند  که چشم من از گریه پراست

 

دوش این دربدر با خیال چشمانت فالی گرفت

تو ببخش آخر این دل هنوز هم ساده است

 

تو ببخش من را اگر که  باز

شعرهایم شبیه گلایه است

 

تو ببخش من را اگر هنوز

در دستم یک قلم و مشتی کاغذ است

 

چه کنم؟

 برای من دنیا هنوز هم همان یک دم است

 

دستان من عاشق ترین دستهاست 

با اینکه از دستان تو صد سال دور مانده است

 

اشکم مجال بیشتر گفتن نمیدهد

گویا که اشک هم خواهان این جدایی است

                                                                     ۸۶/۲/۱۶-سهند

........................................

پ.ن:شعر سهند شاید (....)خوردن زیادی است/در ملکی که حافظ و سعدی شاعرند

بیت آخر تقدیم شد به استاد که معتقد است شعر باید ناب باشد

من از واژه هایم دلتنگ ترم

 

ساعت هشت و نیم صبحه.سر کلاس زلزله نشستم.آیین نامه ۲۸۰۰ زیر دستمه.

استاد از زلزله های بزرگ دنیا  صحبت میکنه. و چیزی درون من از پس لرزه های رفتن

تو آوار میشه.....

هنوز هم در تقاطع خیابان های خواب و خاطره ایستاده ام جنب کوچه ی حماقت...درست

زیر تابلوی ایستادن مطلقاً ممنوع.......

 اما دیگر گلایه ای نیست....نه از این خوابهای پر کابوس......نه از این بیداری بدون رویا....

نه از پرده ی این همه پنجره.....و نه از غیبت دست سرد تو در میان دستهای تبدار من.....

 حتی دیگر روزهای نبودنت را هم نمی شمارم....

تنها برای خیال آمدنت قبر میکنم....هر روز گود تر از دیروز...

                                                                                                ۸۶/۲/۱۲

                                                                                      ۸:۳۰ سر کلاس زلزله

رفیق

                                                  به تو که معنای خیانت شدی در لغت نامه ی رفاقت

                                                 به واژه رفاقت که به دست هر نا رفیقی دستمالی شد

 چه بوی گندی.....خفه شدم......صد دفعه گفتم از در که اومدی جورابت رو بشور.....

اما نه.....ببخشید.... مثل اینکه اشتباه شد.....جوراب نیست... انگار رفاقتمون بوی

جوراب گرفته.....

هی رفیق......راستش رو بگو....چند فروختیش کلک؟....رفاقتمون رو میگم دیگه...

نکنه میخوای سهم من رو بپیچونی....چند؟....چی؟....به یه خط موبایل بدون قسط و

یه پراید سفید؟.....

                                                                               سهند - ۱۱/۲/۸۶

پ.ن: من آدم ها را به خاطر نداشتن تحقیر نمیکنم. اما آدم ها برای داشتن به خیال خودشان از من پل ساختند.

چه قدر؟

 

مثل مسافر کوچولو آتش فشان خاموش خاطراتم را گردگیری میکنم تا سیاره ام پر از دوده نشه

.........................................................................

چه قدر راست می گفتم......چه قدر راست می مردم.......چه قدر راست می نوشیدم......چه قدر

 راست مست می شدم..... و چقدر راست بالا می اوردم.......زمانی که همه دروغ

 می گفتند......دروغ می نوشیدند.......و دروغ بالا می آوردند.

چه قدر  پا به پای  این دل دربدر رفتم......از پل تجریش تا شوش....از انقلاب تا کافه

 نادری.....از میرداماد تا توپ خانه ی بی توپ.......چه قدر در ذهن کوچه باغهای شمرون پیچ خوردم......

چه قدر ساده دلی ام را به پای سادگی نوشتند......چه قدر از کودکان گل فروش چراغ قرمزهای این

شهر نرگس خریدم......چه قدر حافظ را به شاخه نباتش قسم دادم....چه قدر سیاهی ها را سفید

 دیدم......چه قدر بی اجازه بوسیدم......چه قدر بی بهانه عشق ورزیدم......چه قدر دوستت دارم

 گفتم......چه قدر از عشق سر رفتم......چه قدر خاطرات را شمردم......چه قدر بلیط سفرم را باطل

 کردم.....چه قدر به جای دانشگاه رفتم آلبالو.....چقدر درد می کشد پیله ی ابریشم پروانه شدن را.....

چه قدر خسته ام.....

                                                   سهند-۴ /۲/۸۶