حسرتی پشت گلایه

 یه رور میای

یه روز میای تا به شبام

رنگ ستاره بزنی

از این زمین رو سیاه

تا آسمون پل بزنی

یه روز میای تا که نگم

دنیا دیگه نیست جای ما

یه مشتی دون و یک قفس

بسه واسه پرنده ها

زنگ صدات برای من

ترنم تراته هاست

رنگ چشای قهوه ایت

اول عاشقانه هاست

این رو بدون عاشق تو

فقط  منم

                منم

                        منم

تو شهر بی ستاره ها

در به در نگات منم

میون این گلایه ها

قربونی چشات منم

                           منم

                                   منم

همون که توی هر نفس

به فکر از تو خوندنه

تو شبای سرد و سیاه

کارش ترانه گفتنه

با گرمی ترانه هام

تو این شبا یخ نزدم

تو این سکوت بی حیا

اسم تو رو فریاد زدم

                                     سهند

                            ۸۵/۱۲/۲۶- ۳:۴۵ بعد از ظهر

.................................................................................

حسرتی پشت گلایه

رفتن تو واسه دل من

یه سوال بی جوابه

حسرتی پشت گلایه

مثل کابوس توی خوابه

چشمای خیس من هر جا

دنبال نشونه هاته

لبهای سرد و خشکیدم

توی فکر گونه هاته

خاطرات پاک دستات

بدجوری مونده به یادم

پشت هر بغض شبونه

تو خیالم پا به پاتم

                                                                   سهند

                                                     ۸۵/۱۲/۲۶  -  ۴:۴۶ بامداد

زندگی رو جا گذاشتم

روی شن ها

لب دریا

تنم رو دادم به دست

ضربه های سخت موجا

تا دیگه یادم نیادش

اون روزای بی نوازش

روزایی که می شکستم

توی غربت نگاهش

دلم اما

خیلی وقت بود

توی سینه مرده بودش

تو همون روزا که عشق هم

من رو از یاد برده بودش

با خودم میگفتم ای کاش

تو نگاهش عکس من بود

توی این شبهای وحشت

بین دستاش دست من بود

تو غروب سرد و دلگیر

راه دریا پیش روم بود

تو دست بی رحم تقدیر

جز یه دشنه دل من بود

                                                                                        سهند

                                                                           ۸۵/۱۲/۲۳- ساعت  ۲:۵۳ بامداد

چهار شنبه سوری

                                                                                            

                                                                                                  آتیش بیفته تو دل هر چی پلید و باطله

                                                                                                    گرگر خنده سر بده غم دلا رو پر بده   

کرمها

این رخم کهنه

دوباره سر باز کرد

کرمها

کرمهای تنهایی

که از خوردن روحم فارغ شدند

به سراغ گوشت و پوستم آمدند

و تو نشنیدی

آوای مرا که در باد گم  میشد

فردا بر فراز این ویرانه ها

کدامین تکه از حقیقت را خواهی جست؟

                                                                             سهند

                                                                             در اوار تنهایی های خانه ام

                                                                             ساعت ۱۰ -  ۱۵/۱۲/۸۵

.....................................................................................

۶ مارس ۱۹۲۸ در روستای آراکاتاکا در کلمبیا پسری به دنیا آمد که دوستانش او را گابو صدا میزنند

گابریل گارسیا مارکز از آوازه ی عالم گیر برخوردار است. در ۱۹۶۷ مشهورترین رمان رئالیسم جادویی  (صد سال تنهایی ) را نوشت. (مشهورترین نه مهمترین یا بهترین)

و در این اثر زادگاهش را با نام جعلی ماکوندو جاویدان کرد.

شش هفت سال پیش شنیدم که او سرطان گرفته و به زودی دار فانی را وداع خواهد گفت..........

اما روزها و ماهها و سالها گذشتند و گابوی پیر همچنان در دنیا  میان دوستداران بیشمارش ماند.

شاید او با شگرد شهرزاد قصه گو از چنگال مخوف مرگ در امان ماند. سرطان مسحور داستانهایش شد. نویسنده چیره دست هر شب برای مرگ قصه ای گفت.

و آن را نا تمام گذاشت تا مرگ برای شنیدن داستانش یک شب دیگر از جانش در گذرد.

و اگر شهرزاد هزار و یک شب جان خویش را از خشم و کینه ی شهریار محفوظ داشت ......گابو دو هراز و دو شب بلکه هم بیشتر با افسون افسانه هایش مرگ را به انتظار گذاشت

                                                                                                                                              .........تولدت مبارک آقای نویسنده