نوزده فروردین سی
یه گوشه از شهر پاریس
تو کوچه ی شامپیونه
بوف کور از رو بوم پرید
تو زندگی آدما , زخمای هست مثل خوره
که ذره ذره روحت رو, تو انزوا میپوسونه*
زنده به گور, حکایت زندگی خود تو بود
نقش قلمدون عجیب, تو رو به رویا میکشوند
پیرمرد خنزر پنزری, آخر قصه ی تو بود
نعش کش پیر دربدر, سایه ای از گذشته بود
امروز تو زنجیری دیروز و فردای تو بود
پای درخت کاج پیر, سه قطره خون چکیده بود
میون این رجاله ها نفس کشیدن
- مشکله
نیلوفرای لب جوب, فقط تله
- تله
- تله
تیزی گزلیک کاکا, قلب داش آکل رو شکافت
هیشکی به جز طوطی داش, از راز اون خبر نداشت
نوزده فروردین سی
یه گوشه از شهر پاریس
تو کوچه ی شامپیونه
بوف کور از رو بوم پرید
از آپارتمان سی وهفت, تا قبرستون پرلاشز
از خواب زنده بودنش, تا مرگ بیدار تنش
.......................................................
*: این دو خط را از یغما امانت گرفتم.......اصلا طرح این ترانه بعد از خواندن ترانه بوف کور یغما در ذهنم ایجاد شد.....حتی در ساختار ترانه هم به او شبیه شدم.....اما من باید روایت خودم را از پریدن بوف کور مینوشتم......پریدنی که به تعبیر یغما پرده در بود.....
تصویری از آرامگاه هدایت در پاریس.....که استاد لینکش رو در اختیارم گزاشت .....یک روز هم قصه ی خودم و استاد را خواهم نوشت....این روزها مشغول قصه شدنیم....
سلام رفیق باغ گلستونی قدیمی
اگرچه از همان دوران پر شور نوجوانی که با هم به جای درس خواندن روزانه چندین و چند ساعت بحث فلسفی میکردیم هیچگاه با هم به نقطه مشترکی نرسیدیم اما با خواندن این شعرت که بدجوری به دلم نشست باید بلوغ ادبیاتت رو به نحو اعتراف گونه ای تبریک بگم
ا
سلام.قشنگ بود ترانت به قوله خودت.میدونی من دیوانه وار عاشقه صادق خان هدایت هستم و از همین رو به اینجا کشیده شدم.نقد پذیر نیستی برادر.البته اکثر همین طوریم ولی سعی کنیم نباشیم.هان؟چی میگی؟