مدرسه که می رفتم همیشه انشا خوب می نوشتم. دبیرستانی بودم که عشق شعر های کتاب فارسی افتاد به جونم ...خوان هشتم اخوان.....صدای پای آب....شعرهای نیما.....۱۶ ساله بودم که از کتاب فروشی فردوسی سر خیابان سعد آباد یه جلد هشت کتاب سهراب رو خریدم...از خزیدن تو دنیای پر از آرامش و رنگ و نور کیفور می شدم......کاست حجم سبز و صدای شکیبایی.........بعد هم اتاق آبی بود و کاغذ ترانه ی عاشقانه ای که مثلا لای کتاب جا گذاشته بودم.....(اعتراف به این صراحت؟)
بعد ناخنک زدن به کتابخانه ی خاکی پدرم بود....هر چه خواندنی از شاملو بود با جلد های پاره و کاغذ های کاهی و قیمت های پشت جلد ۱۵ ریالی.....و البته نیما....آب در خوابگه مورچگان و افسانه و....همه را هم یا سر پا خواندم و یا لم داده جلوی همان کتابخانه ی خاکی....وسط هاش هم آرشیو تهران مصور را می خواندم...هر بار که ورق میزدم بخشی از حاشیه ی پوسیده اش میریخت روی زمین.....
تولدی دیگر فروغ ..... کتاب های فریدون مشیری ....گناه دریا.... تشنه ی طوفان ..ابر و کوچه....را از کتاب های مادرم برداشتم.
بعد هم شهر کتاب نیاوران پاتوق اول و اخرم بود هر چی پول برای خرید و قبض و ...از مادرم گرفته بودم را تقدیم صندوق می کردم....در حیاط کوچک پاییز در زندان و از این اوستا و آخر شاهنامه و هر چی از اخوان که پیدا میشد...سید علی صالحی.....لورکا.....حسین پناهی...شفیعی کدکنی...سایه..نامه های فروغ.....ترانه های شهیار....زمزمه های یک شب سی ساله ی جنتی....سال صفر اردلان سرفراز....ترانه های کلنگی مریم حیدرزاده...ترانه های افشین سرفراز...ترانه های شاهکار بینش پژوه...و.....هر چه ترانه و نامه از یغما گلرویی....سلام خانم رنگین کمان....تصور کن...بی سرزمین تر ازباد....
یه کمی هم دربدی تو دستفروش های انقلاب و...برای پیدا کردن بعضی کتاب که اون موقع پیدا نمیشد و......البته شعر های آمریکای جنوبی....پابلو نروادا و....
بعد ها هم کانون هنر دانشگاه و دعوا کردن با بچه ها سر اون روزها مرگ و زندگی و این روزها هیچ و پوچ.....
البته این میون من همیشه به صادق عزیز ارادت داشتم...
این شد که اولین شعرم را سال ۸۲ تو کافه آلبالو و در جوار هومن آلبالو نوشتم
ولی انگار با ترانه احساس نزدیکی می کردم.... برای همین در این مدت بیشتر ترانه نوشتم
ابن ها را گفتم که بدانید من این جوری یاد گرفتم....من خودم را در این راه کشیدم...بی راهنما
...گفتم که بدانید چرا همیشه بد نوشتم و این روزها بدتر می نویسم.....تصمیم دارم دوباره همه ی کتاب های ترانه را از نو بخوانم شاید این بار بیشتر یاد بگیرم.....
......................
پ.ن: این یکی از همون ترانه هاست که بدجوری به هوای این روزهای ما می خورد.
ای گره خلوت من ، بهانه ی هجرت من
بغض بد غربت من ، در شب خیس گم شدن
بر گره خلوت من ، تو گره ای دگر مزن
یا بشکن شعر مرا ، یا تو به شعرم بشکن
یا بده پرواز مرا ، از نو بیاغاز مرا
یا بشکن شکن شکن ، هر چه به جا مانده زمن
شعر مرا حوصله کن ، درد مرا زمزمه کن
یا که بر این دهان من ، قفل گران تری بزن
زخم همه ستاره ها ، به شانه های خسته ات
به سینه می فشارمت ، تو را چه می شود وطن؟
شهیار قنبری-دریا کنار-بهار 58
پیاده روهای پاییز
آسمان بی امان گریه
رقص مرگ برگ های زرد
روی حقیقی ترین صحنه ی نمایش
باز آمدم چون عید نو تا قفل زندان بشکنم/وین چرخ مردم خوار را چنگال و دندان بشکنم
دل خسته ام ز تکرار
از شعر های بی بار
از جمله های خالی
از واژه های هربار
از قلب های بیزار
از شکوه های هر یار
از دیدن زندگی
از توی حلقه ی دار
از آجر و از دیوار
از هر چه سیم خاردار
از آشیان قمری
بالای چوبه ی دار
از جستجوی دیروز
که مانده زیر آوار
آرشیوم را مرور کردم.....نوشته هایی که وقتی می نوشتمشان هرگز دوستشان نداشتم...
مدتی که نبودم مشغول جنگ با خودم بودم....فکر کردم که اصلا چرا باید بنویسم....مگه من کی هستم که بنویسم....چی دارم که بگم؟.....اما امروز از خواندن نوشته های قدیمی لذت بردم...و فکر کردم که شاید نوشتن بهتر از ننوشتن باشد.....دوست دارم اگر هنوز هم این وبلاگ خوانندگانی دارد برایم بنویسند که بنویسم یا نه؟.....
مدرن فکر میکنم
در محاصره ی دیوار های بلند سنت
و دیروز را دفن می کنم
زیر آوار خود ِ فرو ریخته ام
.........................................
پی نوشت: این چهار خط اگر چه در کمتر از یک دقیقه نوشته شد...اما چکیده اندیشیدن های
بلند مدت گاه و بی گاه است...
تصمیم نوشت: تصمیم جدی من ادامه حیات این وبلاگ هست....فکر میکنم برای گفتن حالا و هنوز حرف دارم
توضیح نوشت: اشتباه نکنید تا رسیدن من به دوران پست مدرن بیابان ها راه هست...هر چند که الان در دوره ی فرا پست مدرن باشیم.....
تموم زندگی خوابه
تنت تو آغوش خاکه
حریر عطر آغوشت
هنوزم با نفسهامه
دلم بدجوری دلتنگه
دستم دستاتُ گم کرده
ببین بی رحمی مرگُ
به پایان تو میخنده
بخواب بی وحشت فردا
بخواب بی ترس بیداری
لالا لالا لالا لا لا
گل نرگس رویایی
تو رو تو خواب می بینم
به من لبخند میبخشی
تنم تشنه به آغوشت
تو از جنس سراب میشی
تو رو تو خواب می بینم
به من لبخند میبخشی
تنم تشنه به آغوشت
تو از جنس سراب میشی
دلم بدجوری دلتنگه
دستم دستاتُ گم کرده
ببین بی رحمی مرگُ
به پایان تو میخنده
............................................
پ.ن:هر چی بنویسم شبیه نق زدن میشه......امشب شب بدی بود....
تو کتاب خونه ی بابام دنبال یه آیین نامه می گشتم....طبق معمول همیشه تا به خودم اومدم دیدم یک ساعتی هست که همون طور سر پا مشغول ورق زدن کتاب ها هستم و از هر کدوم چند صفحه ای ناخنک زدم....یه چند قدمی عقب رفتم و یه نگاه کلی انداختم به کتاب ها.....چه تشابه سلیقه ی عجیبی...انگار نود درصد کتاب ها با سلیقه ی من انتخاب شده بود..انگار به کتاب خونه ی خودم نگاه می کردم...چه سرنوشت شومی.....
مردبی رویا
زخمی دنیا
محکوم به تکرار
تکرار روزا
***
دنبال خورشید
رفت و نرسید
به رویای روز
خط شب کشید
***
دره ی تردید
قله ی باور
سنگی که لغزید
سقوط آخر
***
جغد کور خندید
از شاخه پرید
چشم باز مرد
دیگه نمیدید
...................................................................................
یکم:تصمیم داشتم این ترانه را کمی ویرایش کنم و چند خطی را هم زیاد و کم کنم ....اما تجربه نشان داده ممکن است به سرنوشت آن ترانه ی خاک گرفته دچار شود که یک سالی خاک خورد و آخر هم ویرایش نشد.... در حال و هوای مرد تنهای شهیار قنبری این ترانه را شروع کردم...اما با حس دیگری ادامه پیدا کرد
دوم:خودم را به برنامه آخرین شب کنسرتی که در تالار بزرگ کشور برگزار شد رساندم....شنیدن راک فارسی بعد از نوای کمانچه اتفاق ویژه ایست....
بی ربط(کوچه باغی زمزمه کنید): زیر لب زمزمه کردم...کی میتونه دل دیوونه رو از من بگیره ...اون قدر باشه که من..... این دل و دستش بدم و..... چیزی نپرسم.... دیگه حرفی نمونه بعد نگاش .....آره بارون میومد....خوب یادمه.....آره بارون میومد....خوب یادمه
(نقطه چین ها را با نوای کمانچه پر کنید)
تسلیم نامه:از شهر کتاب نیاوران یک جلد کتاب آشنایی با عروض و قافیه نوشته ی دکتر سیروس شمیسا ابتیاع نمودم.باشد که استادان عینکی از ما خرسند گردند.
رستم از این نفس و هوا ، زنده بلا مرده بلا زنده و مرده وطنم، نیست به جز فضل خدا
رستم از این بیت وغزل، ای شه و سلطان ازل مفتعلن مفتعلن مفتعلن کشت مرا
غریبه می شوی، گُلم
رفیق سال و ماه من
هم پرسه ی همیشه ی
گریه ی گاه گاه من
غریبه می شوی، عزیز
شریک روزهای خیس
دلیل بی قراری ام
دلیل بغض خودنویس
غریبه می شوی، عزیز
در امتداد روزها
برای من که مانده ام
در حسرتت هنوز ها
غریبه می شوی ،ولی
نمی روی ز خاطرم
ببین که مانده یاد تو
در همه ی دقایقم
................................................
پ.ن: چهار خط اول این ترانه را پارسال تو کافه دیماگو نوشتم...یعنی حس امروزم نیست...
وارد امام زاده صالح میشم.سر میچرخونم دنبال کفتر ها اما خبری نیست. هر چند که ابن چند سال اینجا شده پاتوق موسی کو تقی ها. خبری از چنار پیر هم نیست.
قدم زنان از در پشتی امام زاده وارد تکیه بالا میشم نسیم خنک و نمناک صبح یه روز از آبان را روی پوست صورتم احساس میکنم. سرم رو بالا میگیرم و نگاهی به خرپای چوبی و قدیمی سقف تکیه میکنم. احساسم درست مثل حس یه سرخپوست شکست خوردس که سفید پوست ها توی سرزمین خفتگانش دیزنی لند ساخته باشند...راه می افتم از چند تا کوچه ی پیچ در پیچ رد میشم.روی دیوار بعضی خانه ها تابلویی نصب شده با این مضمون:(( این ملک جهت توسعه آستان مقدس اما زاده صالح(ع) خریداری شده است)). سرسختی بعضی دیگر که هنوز به طول و عرض این تابلو تن در ندادند حس تحسینم رو بر می انگیزه. مسیر رو به سمت بازار کج میکنم که هنوز مثل خودش مونده.بوی عطاری و ترشی فروشی رو از برم. راهم رو ادامه میدم تا میرسم به کوچه ذغالی ها.روبروی خانه پدری پدرم می ایستم. اما به جای درب چوبی و کلون چند تا پله با سنگ گرانیت میبینم و در خودکار یک پاساژ. اون دست خیابان شهرداری بستنی اکبر مشتی و سینما آستارا پرچم شمرون قدیم را بالا نگه داشتن. از جلوی شهرداری رد میشم پدر بزرگم میگه یه زمانی اینجا کافه جهان بود و تعریف میکنه از عرق خوری های شب جمعه به همراه نیما. بعد میرسم به دزاشیب و خونه ی قدیمی نیما یوشیج .تو نیاوران بر میخورم به یک برج بلند به اسم برج باغ دو قلو ولی دیگه نشونی از باغ دوقلو وجود نداره. بعد هم از نخجوان میان بر میزنم به دربند که هنوز هم دربند است اما در بند ساختمان های بلند مرتبه نه درختان.......دست آخر هم لعنت میفرستم به روح کریستف کلمب ...و از کوچه های فرعی خودم را به خانه میرسانم