شراره ی این سطل های مکانیزه ی شعله ور
شاید بافه ای از نور خورشیدی باشد
که بعد از قرن ها اسارت
دوباره از پس البرز طلوع خواهد کرد
کسی چه می داند؟
۱۶ آذر ۸۸
اندوه ما ،
بی پایان
خیس است ،
یاد یاران
تهران ،
به زیر باران
...................................................
پ.ن1:زمان که کم داشته باشی شعر هایت را هم تلگرافی خواهی نوشت.....
پ.ن2:این افقی ترین پایتخت دنیا را بسیار دوست میدارم......تهران دوست داشتنی ترین بی رحم دنیاست....دو ماه پیش زیر پل پارک وی تصمیم گرفتم یک ترانه ی اهنگین فارسی - انگلیسی بنویسم که مدام این جمله در اون تکرار بشه: I LOVE TEHRAN
تنبلی هنوز اجازه نداده.....
به سهند
میخوام یه چیزی رو بگم ساده و بی مقدمه
تا کی میخوای حرص بخوری؟ یکی بشو مثل همه
به تو چه کی دربه دره؟ مقواها بسترشه
تو شب این شهر سیاه کدوم گربه گرسنشه؟
به تو چه اسم این زمین مام عزیز وطنه؟
آبی دریای خزر تو چنگال دشمنشه؟
به تو چه چشمای ندا؟ به تو چه گریه ی خدا؟
به تو چه این قبر غریب؟ به تو چه شنبه ی سیاه؟
به تو چه عشقی چرا مرد؟ به تو چه شاملو چی میگفت؟
به تو چه که یه موریانه تموم تاریخت رو خورد؟
به تو چه قانون چی میگه؟ به تو چه وجدان چی چیه؟
((فکر خودت باش عزیزم!!)) این فرمول زندگیه
.......................................................................
پ.ن:دیگه حرفم رو نمیخورم............
غم آزادگی دارم به تن دلبستگی تا کی ؟
به من بخشیده دلتنگی شکستنهای پی در پی
ای کاش یه شاگرد کچل مکتب خونه بودم با کلاه نمدی......میرزا بهم میگفت یک دور از روی گلستان سعدی بنویسم.....
اون وقت شاید آدم میشدم.
به شیخ بی چراغ
من و پاییز و خیابون ، رسیدیم به هم دوباره
چه ضیافت عزیزی ، یاد های پاره پاره
یه سقوط بی نطیر ، غم نارنجی برگ
یه نسیم هرزه گرد ، درک حس سرد مرگ
پرسه های بی دلیل ، قلبهای بی قرار دیروز
پاهای ناگزیر ، یاد های در فرار امروز
کوچه های نا تمام ، پاییز های زرد زرد
سنگفرش خیس خیس ، سال های یاد و درد کافه ویونا - 9/6/88
...........................................................................
پ.ن1:شیخ عزیز از انجایی که کار های سفارشی را دوست ندارم...این آخرین ترانه که با حس واقعی نوشته شده را به عنوان هدیه تولدت پیشکش می کنم....نیک میدانم این ترانه با این همه حس نارنجی و واژه های خاکستری هدیه ی خوبی برای یک روز شاد نیست....اما من چیز هایی رو هدیه می دهم که خودم دوستشان داشته باشم...
هیپولیتای عزیزم
از اینکه میدان مبارزه با تو را در جزیره ی آمازون ها ترک کردم پوزش می طلبم.
دوست دار تو - تسوس
...................................
پ.ن ۱: پست قبلی را به شدت تکذیب می کنم!!!!
پ.ن ۲: روزهای خوب....روزهای کافه ویونا
پ.ن ۳:این روزها فقط هم وزن خودم هستم درست هفتاد و دو کیلو....
چادر نماز گل گلی تو
فرفری های موهایت
نمازت در شبستان امام زاده صالح
و نگاه ناتمامت روبروی در مسجد دزاشیب
.
.
.
برای من تمام خوشبختی بود
.
.
تمام این سالهای دور و دیر
گریز از تو توهمی بود
چرا که تو دیگر خود من بودی
بانوی انتظار
............................................................
پ.ن:احتمالا تمام این سالهایی که خودم را عذاب داده ام.....مشغول طی کردن محیط دایره ای بودم با قطری به طول غرورم....دایره ای که ایکاش نقطه ای بود
سرکوب می کنم من ُ
میون خشم و حادثه
شک می کنم به نفرتم
وقتی آتیش گر می کشه
دست توی جیبم میکنم
دستام که دستات ُ می خوان
پر از خطوط مبهمه
دیوار کهنه ی زمان
در گیر و دار بودنم
همیشه درگیر منم
دچار یک تضاد گنگ
میون من با خودمم
سرکوب می کنم من ُ
میون خشم و حادثه
شک می کنم به نفرتم
وقتی آتیش گر می کشه
.................................................................
پ.ن: و از این حسرت دور / تا ابد ریز و درشت / مشق شب خواهی داشت
توضیح نوشت:شاید فکر کنید این بد ترین نوشته ی این وبلاگ هست...
میعاد گاه ما انسان و آبادی.....تاریخ ِ آینده میدان آزادی
تو دنیا عزیز تر از تو مگه هست ؟
خاک تو عشق من و وجودمه
پرچمت آسون نیومده به دست
که بذارم کسی اون رو ببره
توی هر جای تنت کسی دارم
تو پر از یادهای دیروز منی
من یه سرباز و فدایی تو ام
تو شناسنامه ی این روح وتنی
چهره ی خاکی و خستم رو ببین
تنم از زخمای تیغ شب پره
پرچم رو بالا نگه داشتم هنوز
تن من واسه سقوط منتظره
نمی افتم تا نیفته پرچمت
تا زمانی که یکی از راه برسه
پرچمت که باز برقصه تو هوا
لحظه ی سقوط من هم میرسه
.
پ.ن: این ترانه را روی آهنگی که با ترانه عبدالجبار کاکایی اجرا شده بود نوشتم....این روزها به جز این که دندان هایم را به هم فشار بدهم کاری نمی کنم.....
طرحی از بارون نشسته ، توی قاب خیس چشمام
نفرتی نیست توی قلبم ، اما مشته دو تا دستام
نه تو فکر بخششم ، نه تو فکر انتقام
روی سینه ی منه ، دست سرد اتهام
یکی از ستاره می گفت ، از شب و بارون ریز ریز
نه ستاره شد تو شبهام ، نه یه هم پرسه تو پاییز
یه نفر دیروزم برد ، یه نفر رویام دزدید
یه نفر به آرزوهام ، به تموم قصه خندید
........................................................................
پ.ن۱: دیشب شب عجیبی بود.....ملاقاتی نا خواسته در خیابان های نیمه شب تهران
پ.ن2:گویا سهم من فقط ترانه بود.....همین...و فقط همین