زنده به گور

گاهی خنده بیخ گلویم را می گیرد.آخرش هیچ کس نفهمید ناخوشی من چیست.همه گول خوردند! هدایت

زنده به گور

گاهی خنده بیخ گلویم را می گیرد.آخرش هیچ کس نفهمید ناخوشی من چیست.همه گول خوردند! هدایت

دوباره

رفیق ناتمام من

سقوط من رو دوره کن

در این ضیافت غریب

حس جنونُ تازه کن


هنوز وُ بی ستاره ام

ترانه سوز  وُ شب زده

همیشه تا تو رفته ام

تا تهِ شهرِ غم زده


مرا به قصه ات بخوان

مرا به حادثه ببر

به انتهای فاجعه

به اولِ عاشق شدن


حدیث از تو گفتنم

بیان لخت آرزوست

این واژه ها ترانه نیست

حسی که با من روبروست

                                                                    کافه پرلا - 10 بهمن 91




تقریباَ

،دیشب

در مکاشفه ای ناگهان

.دریافتم

،بعضی آدم ها ناگهان  می میرند

!بعضی دیگر  لایه لایه 

 

مثلاَ از فروریختن یک کوه

 

از هراس همین فرو ریختن ناگزیر 

به چراغ و کاغذ و مداد و تنهایی 

پناه آورده ام.

                               بامداد دوشنبه بیست و دوم آبان هزار و سیصد و نود و یک                    

هذیان های یک کت و شلوار پوش خواب زده در ایستگاه مترو قیطریه

                                               منم هم بغض دیروزی ، که عطر خانگی دارم

                                               که دستان تو را باید   ، به شام سفره بسپارم

                                                                                       (شهیار قنبری)


اگر تندم ، اگر تلخم

اگر غمگینتر از ابرم

اگر همزاد پاییزم

اگر همسایه ی مرگم


اگر سردم ، مثل یخ ها

اگر تنها ، مثل کوه ها

اگر باغم ، باغ خشکیده

پر از تردید ، مثل یک اما


اگر تنها ، اگر بی یار

اگر وحشی مثل رگبار

اگر بغضم ، اگر دیوار

اگر داغم ، اگر تب دار


زلالم مثل یک چشمه

اسیرم توی دست خاک

حریص بوی بارونم

عمیقم مثل یک دریا

                                              91/06/14

....................................................................

پ.ن: وامی از حافظه ی شنیداری گم شده ام

پیاده رو نوشت

روی صندلی کنار پیاده رو

نشسته بودم

"کابوس های روسی" حسین پناهی را می خواندم

جوانکی دستفروش

پیاده رو را آبپاشی میکرد

فروشنده ای سیگار به دست

از پشت شیشه مغازه تماشایش می کرد


طبقه بالای مغازه

یک کافه بود

من صندلی پیاده رو را ترجیح می دادم

پول هم نداشتم

                                                                   20 اردیبهشت 91

بهاریه هشتاد و نه

بهاریه نوشتن کم کم داره یه رسم هر ساله میشه برام.....کم کم حساب سالها از دستم در میره..یادها و سال یادبود ها ...و این نشونه ی خوبی نیست...موهای سفید هم آدم را به همین نتیجه میرسانند ....انگار که یک مسئله را از دو راه حل کرده باشی...به هر حال امسال بهار رو تحریم کردم ...فکر میکنم بهتر هست پاییز رو تکریم کنم...این جوری درست ترهست...هر چند که میدونم بهار هم خواهد آمد و خواهد رفت...تحریم من هم حکم تحریم های امریکا را خواهد داشت ....به گمونم نادر نادر پور بود که گفت: ما را چه بهاری و چه عیدی /همه بر بادم رفت......


سال های بیزاری

نوروز های تکراری


لحظه لحظه فرسودن

از عذاب بیداری


نماد های ظلمت 

بر سفره های خالی


هفت سین تباهی

کنار تنگ ماهی


ستم ، سراب ، ساطور

سکوت ، سایه ، سیاهی


سجلد با مهر باطل

پایان بی قراری

شکوه اندوهبار

چه شکوه اندوهباری،

.....

از همه چیزشان میگذرند

با آن که می دانند

به هیچ خواهند رسید

آزادی جویان وطن من

           * **

چه شکوه اندوهباری.

...........................................................

پ.ن:میدانم که به این نوشته اعتراض خواهید داشت....اما به هر حال لحظاتی هست که زمین ...زمان ...تاریخ...میله ها....دردناکی بدن...زخم های ناسور جان.....آدمی را به یقینی سیاه میرساند....

پ.ن:ادم ها هر چه قدر هم که بدبخت باشند...باز هم چیزی برای باختن دارند.

خوشبختی اندوهناک

در فاصله ی دم و بازدمی

توقف خواهم کرد.

مدادم،

چراغم،

اتاقم،

مادرم، 

و این خوشبختی اندوهناک را 

پشت سر خواهم گذاشت.

.............................................................

پ.ن: "من کوچه ای بن بست هستم" ....گفتگو با کافکا (گوستاو یانوش) ........وقتی این جمله را خواندم احساس کردم نزدیکی زیادی به پست زیرین دارد.......حقیقت این هست که  همیشه با  اندیشه های هدایت و بعد ها کافکا احساس نزدیکی کرده ام...اما این تلاقی اندیشه جدید کمی مبهوتم کرده است....

گره

من 

گره کوری هستم

بر اجتماع هزاران گره

.........................................

پ.ن:این پست ارزش ادبی ندارد......ارزش حقیقی بودن دارد

Let it be

 فریدون فروغی دق کرد!!!!  

 

تک ُ تنها با یه گیتار 

مردِ عاشق ، مردِ بیزار 

روی سینه ش پنج تا خط بود 

جنسشون از سیمِ خاردار  

میون مردم این شهر 

با چشای باز و بیدار 

پی یه پنجره میگشت 

اما سهمش همه دیوار 

 

 نمیدونم چند سال از مرگ فروغی میگذره ....اما به عنوان یکی از اثر گذار ترین اتفاق ها تو ذهن من نقش بسته.....مرگ فروغی یکی از بارز ترین نمونه های نخبه کشی در ایران بود.....نمیدونم ویدیوی مربوط به اخرین اجرا های فروغی را در اون رستوران محقر و کم نور در کیش دیدید یا نه؟....واقعا تاسف بار هست.....مردم رو تشویق میکنه که تعطیلاتشون رو به جای دوبی در کیش بگذرونند.....و لابد خوب میدونست خواننده های خالطوری در دوبی ودربزرگترین سالن ها برنامه دارند و بلیط های nدلاری پیش قروش میکنند....اما فریدون ترجیح میداد ترانه های جاودانش را در میان صدای قاشق و چنگال در آن رستوران محقر  اجرا کند ...شبی که خبر مرگش در شهر پیچید به فاصله ی چند ساعت تمام خیابان امیر آباد پر شد از آدم های شمع به دست و  گیتار به دوش هایی که ترانه هاش رو زمزمه میکردند.....  

شب پرسه

از شب این شهر میگذرم ، یاد یه رویا تو سرم 

نیلوفر یادای دور ، پیچیده دور بدنم  

 

خاطره ها داغ میزنن ، ذهنم ُتا یادش نره 

تیغ نگاه آدما ، انگار رگام ُ میبُره

 

ببین هنوز همین منم ،غریب ُ گنگ ُ خط خطی 

هنوز شبیه خودمم ، با خنده های الکی 

 

چراغ قرمز انگاری ، به من هی چشمک میزنه 

یکی سر هر کوچه ای ، تابلوی بن بستُ زده 

 

وقتی تموم زندگیت ، تو جیب پالتوت جا میشه  

وقتی که حکم بودنت ، تبعید به رویاها میشه 

لوله ی هفت تیر رو بذار ، درست میون ابروهات 

وقتی رگ شقیقه هات ، از پریدن خسته میشه 

  

شب پرسه های بی هدف ، تو دل این شهر سیاه 

یه مشت سوال بی جواب ، گوشه ی این ذهن تباه

 

............................................................................................. 

پ.ن1: این ترانه بر موسیقی سرد و سیاه فیلم محاکمه در خیابان آخرین فیلم سینمایی کیمیایی نوشته شد.....تغییر وزن ترانه به ضرورت موسیقی بود ...........البته ترانه ی خود فیلم شاهکار بود و ترانه من فقط یه تلاش احمقانه بود

پ.ن2: طعم خیس اندوه ُ اتفاق ِ افتاده....یه آه خداحافظ.....یه فاجعه ی ساده 

پ.ن3: ای معجزه ی خاموش...یه حادثه روشن شو......یه لحظه...... فقط یه آه .....همجنس شکفتن شو.....از روزن ِ این کنج ِ خاکستری  ِ پرپر مشغول تماشای ِ ویرون شدن من شو.....